Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Η ΠΑΡΤΙΔΑ

Σκοτάδι ξημέρωσε εκείνη τη μέρα. Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα εκεί. Ίσως να με πήγαν οι ένοχες σκέψεις μου. Ίσως πάλι ο φόβος , εκείνος που σε σηκώνει τις νύχτες ,στερώντας σου τον ύπνο. Καθόμουν ακίνητος. Κρατούσα τα φύλλα μου με τρεμάμενα χέρια. Εκείνος ήταν απέναντί μου. Τον είδα να με κοιτάει.Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό Του. Ήταν διαφορετικός από αυτό που είχα ονειρευτεί. Όμως να που ήταν ολοζώντανος μπροστά μου.Ο Μέγιστος των Πειρασμών, η Σκέψη που σου αλλάζει τη ζωή για πάντα. Με κοιτούσε αλλά όχι στα μάτια. Βαθιά μέσα μου , στα έγκατα της ψυχής μου ένιωθα το παγερό βλέμμα Του να ξεσκεπάζει με ευκολία όλα εκείνα που με τόσο κόπο κρατούσα κρυμμένα. Το διασκέδαζε. Αλήθεια πόσο το διασκέδαζε!

Κοίταξα ξανά τα φύλλα μου. Μου έταξε πολλά. Μου είπε πως μετά από αυτό όλα θα ήταν όμορφα και γαλήνια, πως θα ήμουν αυτό που πάντα ήθελα να είμαι.
Μου είπε ακόμη πως θα με άφηνε ήσυχο μια για πάντα. Ήθελα να Τον πιστέψω. Με έκανε να θέλω να το κάνω. Στεκόταν ακόμη εκεί και περίμενε, όπως έκανε πάντα. Όπως τότε που χτύπησα ένα μικρό παιδί με μανία όταν μου πήρε το παιχνίδι. Όπως τότε που κόπηκα σε μια άγρια συμπλοκή μεταξύ ατίθασων εφήβων.
Περίμενε. Κοιτούσε. Χαμογελούσε. Απολάμβανε.

Δίσταζα να κάνω την κίνησή μου, όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να το ρισκάρω, αν ήθελα να περπατήσω ελεύθερος πάλι κάτω από το φως του Ήλιου.Πήρα μια βαθιά ανάσα. Θυμάμαι ακόμη τη γεύση που μου άφησε ο πνιγηρός αέρας. Κάποιες φορές ο βήχας μου είναι αβάσταχτος ακόμη και σήμερα.
Τα πόνταρα όλα και περίμενα να ανοιχτεί και το τελευταίο φύλλο.

Ξύπνησα κρύος και χλομός . Σαν πεθαμένος. Ποτέ δεν έμαθα ποιο ήταν το τελευταίο φύλλο. Ακόμη δεν ξέρω αν κέρδισα ή αν έχασα. Ήταν και αυτό ένα από τα πολλά παιχνίδια Του. Αυτή είναι η τιμωρία μου λοιπόν: Θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μην γνωρίζοντας την έκβαση της παρτίδας. Σε κάθε μου βήμα, σε κάθε μου σκέψη θα με στοιχειώνει το φάντασμα της αποτυχίας. Κάποια μέρα θα μάθω. Ως τότε όμως όλες μου οι ελπίδες, όλες μου οι προσευχές και όλα μου τα όνειρα έχουν πια μια και μοναδική εικόνα: Άσσος μπαστούνι. Ή κόλαση και χάος για πάντα...


προμηθέας

3 σχόλια:

  1. Αν σου πω ότι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι η "Έβδομη σφραγίδα" του Bergman και ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια το "Spanish train" του Chris de Burgh, τότε θα καταλάβεις τι εννοώ λέγοντας σου ότι "είσαι από χέρι χαμένος". Όμως είναι λίγοι εκείνοι που τολμούν να ξεκινήσουν την παρτίδα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαν να έχεις δίκιο...Τότε όμως δεν είμαστε όλοι χαμένοι από χέρι;

    Υ.Γ. Το τραγούδι είναι φοβερό! Ακόμα το ακούω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαίρομαι που σου άρεσε το τραγούδι. Είμαι σίγουρος πως θα σου αρέσει και η ταινία.

    Τώρα για τα άλλα, τι να πω κι εγώ! Δεν ξέρω. Ας συγκεντρωθούμε στην επόμενη κίνηση :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή