Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑ

Βγήκε πάλι σήμερα, αρματωμένος , λαμπρός , ίδιος με θεό. Κραδαίνοντας τη θεϊκή ασπίδα και το φοβερό σπαθί.Η δόξα τον περιμένει και πάλι στην πεδιάδα της Τροίας. Οι ιαχές του πολέμου έδιωξαν μακριά την πρωινή αύρα. Τώρα γύρω βασιλεύει ο θρήνος και ο οδυρμός για τις ζωές που χάνονται και για εκείνες που θα χαθούν. Δεν υπάρχει χώρος για αναμνήσεις.Η καλή ζωή έμεινε πίσω στα όνειρα της Νύχτας. Τώρα μόνο ο θάνατος γεμίζει το μυαλό του. Ζωσμένος τη φλόγα της εκδίκησης ,καίει στο πέρασμά του κάθε πιθανή ελπίδα για σωτηρία. Θέλει να φτάσει ως τα τείχη, να τα γκρεμίσει!Εκείνος. Μόνος του. Δεν χρειάζεται κανέναν. Και οι γενιές που θα έρθουν θα τραγουδούν το όνομά του: Αχιλλέας ο φονευτής του Έκτορα,ο πορθητής της Τροίας!Όμως φαίνεται ότι κάτι άλλαξε σήμερα...Ξαφνικά η μάχη γυρνάει και πάλι. Τι συμβαίνει; Δεν τον φοβούνται πια; Δεν χόρτασαν θάνατο και αίμα από το σπαθί του; Δεν τον βλέπουν ζωσμένο με την πανοπλία του Ήφαιστου; Δεν βλέπουν το αίμα των αδερφών τους και των παιδιών τους στο πρόσωπο και στα χέρια του; Τότε και ενώ ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή σε ακόμα έναν εχθρό την είδε...

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ κ.ΚΑΘΗΓΗΤΗ

Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ήταν ένας ήσυχος κύριος. Δεν είχε πολλές παρέες-μάλλον δεν είχε καθόλου-ούτε οικογένεια.Τουλάχιστον όχι από όσα έμαθα ή άκουσα για αυτόν κατά καιρούς. Όσο τον θυμάμαι ήταν ο ίδιος πάντα: Χοντρά κοκάλινα γυαλιά ,σκούρα και συνήθως περιποιημένα κοντά μαλλιά, πουκάμισο, γιλέκο και κοστούμι. Λόγω μάλιστα της εμφάνισής του αυτής και σε συνδυασμό με την βαριά φωνή του και τον αργό αλλά σταθερό τρόπο ομιλίας του, είχε γίνει γνωστός στη γειτονιά σαν κ.Καθηγητής. Δεν έμαθα ποτέ αν στ'αλήθεια ήταν καθηγητής ή τί δίδασκε. Το σίγουρο είναι ότι ήταν πολύ μορφωμένος.

Τα βιβλία ήταν η ζωή του. Τον έβλεπα κάποιες φορές στο δρόμο με ένα βιβλίο πάντα στο χέρι. Συνήθως τα βιβλία του ήταν παλιά. Τόμοι χοντροί και δερματόδετοι που μόνο να φανταστώ μπορούσα πότε και από ποιον είχαν εκδοθεί. Κάποιοι λέγαν ότι τα είχε κληρονομήσει από τον πλούσιο παππού του, άλλοι ότι γύρισε όλον τον κόσμο προσπαθώντας να τα συλλέξει ένα προς ένα. Ακούγονταν επίσης διάφορα για την σπανιότητά τους και για την αξία τους.

Όπως και να έχει κανείς ποτέ δεν έμαθε τίποτε περισσότερο για αυτά, παρά μόνο αυτά που πρόκειται να σας πω εγώ. Βλέπετε ο κ.Καθηγητής είχε το πάθος του για τα βιβλία, αλλά είχε και αδυναμίες. Μια από αυτές ήταν ότι εμπιστευόταν εύκολα τους ανθρώπους γύρω του. Τόσο εύκολα που σχεδόν πάντα έμενε μόνος του και απογοητευμένος .