ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑ

Βγήκε πάλι σήμερα, αρματωμένος , λαμπρός , ίδιος με θεό. Κραδαίνοντας τη θεϊκή ασπίδα και το φοβερό σπαθί.Η δόξα τον περιμένει και πάλι στην πεδιάδα της Τροίας. Οι ιαχές του πολέμου έδιωξαν μακριά την πρωινή αύρα. Τώρα γύρω βασιλεύει ο θρήνος και ο οδυρμός για τις ζωές που χάνονται και για εκείνες που θα χαθούν. Δεν υπάρχει χώρος για αναμνήσεις.Η καλή ζωή έμεινε πίσω στα όνειρα της Νύχτας. Τώρα μόνο ο θάνατος γεμίζει το μυαλό του. Ζωσμένος τη φλόγα της εκδίκησης ,καίει στο πέρασμά του κάθε πιθανή ελπίδα για σωτηρία. Θέλει να φτάσει ως τα τείχη, να τα γκρεμίσει!Εκείνος. Μόνος του. Δεν χρειάζεται κανέναν. Και οι γενιές που θα έρθουν θα τραγουδούν το όνομά του: Αχιλλέας ο φονευτής του Έκτορα,ο πορθητής της Τροίας!Όμως φαίνεται ότι κάτι άλλαξε σήμερα...Ξαφνικά η μάχη γυρνάει και πάλι. Τι συμβαίνει; Δεν τον φοβούνται πια; Δεν χόρτασαν θάνατο και αίμα από το σπαθί του; Δεν τον βλέπουν ζωσμένο με την πανοπλία του Ήφαιστου; Δεν βλέπουν το αίμα των αδερφών τους και των παιδιών τους στο πρόσωπο και στα χέρια του; Τότε και ενώ ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή σε ακόμα έναν εχθρό την είδε...

Καβάλα στο άλογό της περήφανη,όμορφη, ατρόμητη και όμοια με θεά:
Η Πενθεσίλεια με τις Αμαζόνες της. Οι φωνές της έδιναν και πάλι ελπίδα στους συμπολεμιστές της και το κοντάρι της θάνατο στους συντρόφους του.Όρμησε γεμάτη μένος στα αρματωμένα στίφη των Ελλήνων σπάζοντας τις γραμμές τους , όπως ο βράχος το κύμα. Γνήσιο τέκνο του πιο αιμοδιψή θεού, ήρθε να κάνει αυτό για το οποίο γεννήθηκε. Βλέπει πώς τρέχουν οι δειλοί! Τρομάζουν στην εικόνα τους , μόλις δώδεκα γυναίκες με τη βασίλισσά τους...

Εξοργίστηκε. Όρμησε να σταματήσει αυτήν την τρέλα. Δεν πρόλαβε να σώσει πολλούς από τους συντρόφους του.Ξαφνικά ένιωσε μια ακατανόητη ευφορία βαθιά μέσα του.Σαν όλα όσα κατόρθωσε μέχρι τώρα να μην ήταν αρκετά.Η δόξα σε όλο της το μεγαλείο βρισκόταν ολοζώντανη μπροστά του ,καβάλα στο άλογο, σκορπώντας θάνατο."Κι αν κάποιος θεός την ευνοεί ,θα ματώσει και αυτός μαζί της!" ψιθύρισε με σφιγμένα δόντια και όρμησε σαν σκυλί που ήταν κλεισμένο καιρό στο σκοτάδι και τώρα αφέθηκε ελεύθερο και λυσσασμένο, έτοιμο να κατασπαράξει οποιονδήποτε βρεθεί στον δρόμο του.

Όπως και έγινε.Μια κίνηση,δεύτερη και τρίτη και ήδη τρεις από τις Αμαζόνες κείτονταν στο αιματοβαμμένο χώμα.Όχι όμως εκείνη.Εκείνη συνέχιζε ακάθεκτη, περήφανη,όμορφη ,θεϊκή,το τρομερό της έργο.Η Νέμεσις έπεσε βαριά σε εκείνους που τόλμησαν να της αντιταχθούν.Κάποιοι έμειναν μαρμαρωμένοι από την ομορφιά της και κάποιοι άλλοι ούτε που πρόλαβαν να καταλάβουν τι τους συνέβη.Όλοι τώρα πήραν τον δρόμο χωρίς γυρισμό, το δρόμο για τον Άδη.Η μεγάλη ώρα πλησίαζε... Αφού ξάπλωσε ακόμα δύο από τις συντρόφισσές της , έφτασε επιτέλους απέναντί της. Ο χρόνος σταμάτησε και η μοίρα μαζί. Όλοι παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα αυτό που επρόκειτο να λάβει χώρα μπροστά στα μάτια τους. Δυο τέκνα θεών που η μοίρα τους έφερε τον έναν απέναντι στον άλλον.

Ιεροτελεστεία.Εκείνοι οι δυο , καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ήξεραν τα βήματα για αυτόν το χορό. Κινήσεις αναγνωριστικές, ετοιμότητα στα όπλα , η ασπίδα ψηλά , ο ιδρώτας πέφτει κρύος και πλέον γύρω δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο εκείνοι οι δυο. Και ένα βλέμμα...Για μια μόνο στιγμή οι ψυχές τους έγιναν ένα πριν αρχίσουν και πάλι οι Μοίρες να παίζουν το περίεργο παιχνίδι τους. Η Γη σείστηκε και οι θεοί έμειναν να κοιτούν μια μάχη που τους θύμισε τη δική τους τότε που αγωνίζονταν για επικράτηση απέναντι στους Τιτάνες. Ένα δυνατό χτύπημα,ένα δεύτερο,οι ασπίδες συναντιούνται,τα βλέμματα ενώνονται ξανά, μακρυά και πάλι. Κίνηση,οι αισθήσεις είναι οξυμένες,ησυχία.Ένα άλμα , όπλα χτυπούν μεταξύ τους,οι ασπίδες συναντιούνται και πάλι,πέφτουν,κυλιούνται σαν εραστές,ιδρώνουν , ματώνουν, μακρυά και πάλι. Αυτή η μάχη είναι διαφορετική,δύσκολη, άγρια και συναρπαστική.Ο χορός ξεκινά και πάλι.Μετρημένα βήματα , πότε κοντά και πότε μακρυά, πότε μαζί και πότε χώρια, πότε κάτω και πότε στον αέρα. Βλέμματα και πάλι...Ποτέ ξανά ο πόλεμος δεν ήταν και ούτε θα είναι τόσο όμορφος! Βαθιά μέσα του νιώθει να μαλακώνει. Θέλει να κρατήσει ο χορός αυτός για πάντα. Με εκείνη...Δεν ξέρει τι είναι αυτό που νιώθει.Υποψιάζεται.Και οι παλμοί ανεβαίνουν. Και ιδρώνει. Κοντά ξανά,μακρυά και πάλι. Αρχίζει να το συνηδειτοποιεί.Γιατί δεν ορμάει; Τι του συμβαίνει; Δεν μπορεί...Όχι δεν γίνεται...Πώς μπορεί να την έχει αγαπήσει;Κοντά ξανά , τα μάτια συναντιούνται , μακρυά και πάλι. Τώρα ξέρει. Αυτό είναι το δικό του τίμημα.Η δική του τιμωρία. Να σκοτώσει εκείνη...Ένα κοντάρι ίπταται στον αέρα, ένα δεύτερο. Σταματάνε και τα δυο στη θεϊκή του ασπίδα. Ήρθε η ώρα. Κοντά ξανά. Το σπαθί του βρήκε στόχο και ένιωσε την καρδιά του να ματώνει. Δεν απομακρύνθηκαν άλλο. Μείναν εκεί.Κοντά.Αγκαλιά.Καθώς τα μάτια της σκοτεινιάζουν,της βγάζει την περικεφαλαία.Πλέον είναι βέβαιος."Συγχώρα με βασίλισσά μου" της ψιθυρίζει στο αυτί ενώ δάκρυα μαζεύονται στα μάτια του."Θα σε περιμένω..." του απαντάει εκείνη και δεν είναι κοντά του πια. Ξεσπά. Κλαίει σαν μικρό παιδί. Αυτός, ο Αχιλλέας ο φονευτής του Έκτορα, ο πορθητής της Τροίας. Κλαίει από αγάπη για την Πενθεσίλεια. Τη βασίλισσα των Αμαζόνων ,τη δική του βασίλισσα, που πέθανε από το σπαθί του,στην αγκαλιά του...


Υ.Γ. Ο Μύθος λέει ότι μετά τον θάνατο του Έκτορα , η Πενθεσίλεια , βασίλισσα των Αμαζόνων, μαζί με 12 συντρόφισσές της ήρθαν να βοηθήσουν τους Τρώες στον πόλεμο κατά των Αχαιών.Μάλιστα ήταν τόσο ικανές στον πόλεμο που κατάφεραν να εκδιώξουν τους Αχαιούς πίσω στα καράβια τους. Ωστόσο ο Αχιλλέας αφού σκότωσε αρκετές από αυτές (ίσως και όλες)μονομάχησε με την Πενθεσίλεια και βγήκε νικητής. Μόλις τη λάβωσε ο Αχιλλέας,της έβγαλε την περικεφαλαία και λέγεται ότι την ερωτεύτηκε παράφορα. Όταν η Πενθεσίλεια πέθανε στην αγκαλιά του , ο Αχιλλέας ξέσπασε σε λυγμούς.Ο Θερσίτης, ένας ενοχλητικός Αχαιός, κορόιδεψε τον Αχιλλέα για την αδυναμία του και κάρφωσε το κοντάρι του στο μάτι της νεκρής Πενθεσίλειας.Πέθανε ακαριαία από ένα χτύπημα οργής του Αχιλλέα. Μετά από αυτό, προς ένδειξη τιμής, ο Αχιλλέας παρέδωσε το σώμα της Πενθεσίλειας (και των συντρόφων της) πάνοπλο στους Τρώες για να τη θάψουν με όλες τις τιμές που αρμόζουν σε μια γενναία βασίλισσα.Η ιστορία αυτή αποδίδεται στην Αιθιοπίδα.(σε ένα από τα έπη του Τρωικού επικού κύκλου)