Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ κ.ΚΑΘΗΓΗΤΗ

Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ήταν ένας ήσυχος κύριος. Δεν είχε πολλές παρέες-μάλλον δεν είχε καθόλου-ούτε οικογένεια.Τουλάχιστον όχι από όσα έμαθα ή άκουσα για αυτόν κατά καιρούς. Όσο τον θυμάμαι ήταν ο ίδιος πάντα: Χοντρά κοκάλινα γυαλιά ,σκούρα και συνήθως περιποιημένα κοντά μαλλιά, πουκάμισο, γιλέκο και κοστούμι. Λόγω μάλιστα της εμφάνισής του αυτής και σε συνδυασμό με την βαριά φωνή του και τον αργό αλλά σταθερό τρόπο ομιλίας του, είχε γίνει γνωστός στη γειτονιά σαν κ.Καθηγητής. Δεν έμαθα ποτέ αν στ'αλήθεια ήταν καθηγητής ή τί δίδασκε. Το σίγουρο είναι ότι ήταν πολύ μορφωμένος.

Τα βιβλία ήταν η ζωή του. Τον έβλεπα κάποιες φορές στο δρόμο με ένα βιβλίο πάντα στο χέρι. Συνήθως τα βιβλία του ήταν παλιά. Τόμοι χοντροί και δερματόδετοι που μόνο να φανταστώ μπορούσα πότε και από ποιον είχαν εκδοθεί. Κάποιοι λέγαν ότι τα είχε κληρονομήσει από τον πλούσιο παππού του, άλλοι ότι γύρισε όλον τον κόσμο προσπαθώντας να τα συλλέξει ένα προς ένα. Ακούγονταν επίσης διάφορα για την σπανιότητά τους και για την αξία τους.

Όπως και να έχει κανείς ποτέ δεν έμαθε τίποτε περισσότερο για αυτά, παρά μόνο αυτά που πρόκειται να σας πω εγώ. Βλέπετε ο κ.Καθηγητής είχε το πάθος του για τα βιβλία, αλλά είχε και αδυναμίες. Μια από αυτές ήταν ότι εμπιστευόταν εύκολα τους ανθρώπους γύρω του. Τόσο εύκολα που σχεδόν πάντα έμενε μόνος του και απογοητευμένος .

Άκουσα ότι πριν πολλά χρόνια -δεν ξέρω πόσα - ο κ .Καθηγητής είχε γνωρίσει μια γυναίκα. Ο έρωτάς του για αυτήν ξεπερνούσε κατά πολύ την αγάπη του για τα βιβλία. Τόσο πολύ την αγαπούσε που δέχτηκε , μετά από πολύ σκέψη και πίεση , να πουλήσει τα πολύτιμα βιβλία του που τόσο χώρο έπιαναν και να μετακομίσει μαζί της, σε ένα σπίτι κάπου στα προάστια της Αθήνας. Ζήσανε μαζί κάποια χρόνια. Δεν ξέρω αν ήταν ευτυχισμένος(αν και κάτι μου λέει πως δεν ήταν).Η σχέση του με τη γυναίκα αυτή έμελλε να τελειώσει άδοξα: Έχοντας χάσει τα βιβλία του στράφηκε στο ποτό για παρηγοριά. Όταν χρειάστηκε τη βοήθειά της εκείνη του γύρισε την πλάτη, κουρασμένη από τους συνεχείς καβγάδες και την ένταση.

Έτσι, μόνος πια, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη,στη γειτονιά μας. Για κάποιο διάστημα εμφανιζόταν στο καφενείο όπου και έπινε.(σε ένα του παραλήρημα μάλιστα οφείλονται όλες αυτές οι πληροφορίες για τη ζωή του)Από τότε και μετά έβαλε σκοπό της ζωής του να ξαναφτιάξει τη μεγάλη του βιβλιοθήκη. Άγνωστο πως, αλλά τα κατάφερε. Τότε ήταν που κλείστηκε μέσα στο σπίτι και έχασε την επαφή με τον έξω κόσμο. Σταμάτησε το ποτό και το έριξε στο διάβασμα και πάλι. Όταν κάποτε κάποιος παλιός του σύντροφος στο πιοτό τον ρώτησε πού είναι χαμένος, εκείνος με ένα σαρκαστικό χαμόγελο του απάντησε "όπου με πάνε τα βιβλία μου". Τέτοιος ήταν ο κ.Καθηγητής. (Σε τί περίεργους και φανταστικούς κόσμους άραγε θα είχε ταξιδέψει με εκείνα τα βιβλία; )

Ωστόσο η πνευματική του διαύγεια , που με κόπο κατάφερε να την κρατήσει σε ένα τόσο ψηλό επίπεδο , θα κλονιζόταν και πάλι λίγα χρόνια αργότερα. Έμαθα ότι πέρσι για άγνωστο λόγο κύλησε. Άρχισε πάλι το ποτό. Αυτή τη φορά όμως, μην έχοντας χρήματα, άρχισε να πουλάει τα βιβλία του. Κάπου εκεί ήταν όταν τον γνώρισα. Με το λιγοστό μου εισόδημα, και έχοντας ακούσει όλα αυτά για αυτόν τον περίεργο άνθρωπο, άρχισα δειλά δειλά να αγοράζω τα βιβλία του. Σε λίγο καιρό έφτασα να είμαι ο μοναδικός αγοραστής του. Βιβλία μικρά,μεγάλα,παλιά , ακόμη πιο παλιά, όλα αξίας και όμως:Τα πουλούσε όσο όσο! Έφτασε κάποια μέρα η στιγμή που μου πούλησε και το τελευταίο του βιβλίο,ένα χοντρό καφέ τόμο χωρίς τίτλο. Το πήρα με ελάχιστα χρήματα.

[Πρέπει να σας πω ότι κάτι με κράτησε μακρυά από τα βιβλία αυτά.Δεν έριξα ποτέ το βλέμμα σε αυτά,δεν τα άνοιξα,δεν τα διάβασα. Σαν κάτι αόρατο να μου έκλεινε το δρόμο.Έναν δρόμο απαγορευμένο για μένα. Τον δρόμο του κ.Καθηγητή.]

Από εκείνη την ημέρα και έπειτα ο κ.Καθηγητής δεν εμφανίστηκε ξανά στη γειτονιά. Κλεισμένος στο σπίτι του, κανείς δεν ήξερε τι μπορεί να έκανε ή σε τι κατάσταση βρισκόταν. Σχεδόν ένα μήνα μετά , γυρνώντας από τη δουλειά είδα αστυνομία στη γειτονιά. Λίγο πιο κάτω,μπροστά στο σπίτι του κ.Καθηγητή ένα ασθενοφόρο.
Παντού αναστάτωση,κόσμος και κουτσομπολιό.

Ρώτησα κάποιους παρευρισκόμενους τι συνέβη."Ο κ.Καθηγητής", μου είπαν, " βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Πρέπει να ήταν έτσι μέρες, γιατί η αστυνομία ειδοποιήθηκε από έναν γείτονα,που παραπονέθηκε για την μυρωδιά...".Το σοκ ήταν μεγάλο για μένα. Νόμισα για μια στιγμή ότι εγώ ήμουν η αιτία του θανάτου του.Ότι κατά κάποιον τρόπο , στερώντας του τα βιβλία, τον οδήγησα αργά αλλά σταθερά στον θάνατο. Οι τύψεις με κατέκλυσαν. Ένιωθα ένοχος και έψαχνα έναν τρόπο να εξιλεωθώ. Ακόμα σοκαρισμένος,βυθισμένος στις σκέψεις μου, έπιασε το αυτί μου έναν από το πλήθος να λέει ότι τον κ.Καθηγητή τον βρήκαν καθισμένο στην καρέκλα του,με ένα βιβλίο στο χέρι. Ξαφνικά ένιωσα μια άσβεστη επιθυμία να αποκτήσω αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο.

Σε μια προσπάθειά μου έπιασα κουβέντα με έναν ασκούμενο αστυνομικό που βρισκόταν εκεί και αυτό που άκουσα με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο:Το βιβλίο λέει, που κρατούσε στα χέρια του ο κ.Καθηγητής, ήταν λευκό! Χωρίς καμία λέξη γραμμένη. Μόνο λευκές σελίδες!Να που ο κ.Καθηγητής έβρισκε τρόπους,ακόμα και στο θάνατο, να εκπλήσσει. Για καιρό με βασάνιζε η εικόνα του κ.Καθηγητή, να κάθεται μόνος του , στο άδειο σπίτι και να διαβάζει με τις ώρες ένα άδειο βιβλίο!Αναρωτιόμουν μερόνυχτα τι μπορεί να έκανε αυτόν τον άνθρωπο να χάσει με τέτοιο τρόπο τις ώρες του, τις μέρες του και τελικά τη ζωή του, πάνω από ένα άδειο βιβλίο.

Τελικά,ένα βράδυ , γυρνώντας μεθυσμένος έπειτα από μια ατέλειωτη νύχτα γεμάτη καταχρήσεις,σε μια ανύποπτη στιγμή διαύγειας, ένιωσα ότι βρήκα την απάντηση που έψαχνα:

Βλέπετε ο κ.Καθηγητής χρειαζόταν τα βιβλία του για να τον κρατάνε ζωντανό. Για να ταξιδεύει μέσα από μύθους και ιστορίες. Για να αναπνέει. Έχοντας χάσει για δεύτερη φορά τα πολυαγαπημένα του βιβλία , παραιτήθηκε από τη ζωή. Ένιωσε ότι τα είχε προδώσει. Θέλησε να βάλει ένα τέλος. Και ο καλύτερος τρόπος για κάποιον σαν και εκείνον, ήταν να σταματήσει να αναπνέει. Έτσι λοιπόν φύλαξε αυτό το τελευταίο βιβλίο για το τέλος. Μια φιάλη χωρίς οξυγόνο. Ένα δρόμος για το πουθενά. Μια ανείπωτη ιστορία.

Από τότε φυλάω τα βιβλία του με ευλάβεια,σαν μια ύστατη πράξη μνήμης για έναν άνθρωπο που βρήκε τον τρόπο να ζήσει το όνειρό του,έστω και μέσα από τα βιβλία του.Από τότε και εγώ , όπως και εκείνος, φτιάχνω τον δικό μου δρόμο μέσα από άλλα, καινούργια, αδιάβαστα βιβλία.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ