Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ...ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...


[...]"Και αυτοί μεν εδώ τέτοιου είδους άνθρωποι υπήρξαν, αντάξιοι της πατρίδας τους. Σεις δε οι επιζώντες πρέπει να εύχεσθε, το γενναίο σας φρόνημα απέναντι στους εχθρούς να είναι περισσότερο τυχερό από αυτό των προηγούμενων νεκρών, με κανέναν όμως τρόπο να καταδέχεσθε να είναι λιγότερο τολμηρό, και να μην κρίνετε την αξία του φρονήματος αυτού από τους επαίνους του ρήτορα μόνο, ο οποίος θα μπορούσε να την μεγαλοποιήσει όσο ήθελε ενώπιόν σας – αν και σεις τα ξέρετε το ίδιο καλά με αυτόν – αναφέροντας όλα τα καλά που υπάρχουν στην άμυνα εναντίον των εχθρών, αλλά μάλλον να παρατηρείτε καθημερινά τη δύναμη της πόλης, όπως αυτή παρουσιάζεται με έργα, και να κυριεύεσθε λίγο από έρωτα προς αυτήν, και όταν σας φανεί ότι είναι μεγάλη, να συλλογίζεσθε ότι όλα αυτά τα απέκτησαν άνθρωποι τολμηροί που είχαν συναίσθηση του καθήκοντός τους, και κατά την ώρα της μάχης είχαν πάντοτε μπροστά στα μάτια τους τον φόβο του ντροπιάσματος, όσες φορές δε αποτύγχαναν σε κάποια τους προσπάθεια, δεν νόμιζαν ότι για τον λόγο αυτό έπρεπε να στερήσουν και την πόλη από τις υπηρεσίες τους, αλλά συνεισέφεραν υπέρ αυτής την ωραιότερη συνεισφορά.

Γιατί ενώ όλοι μαζί από κοινού πρόσφεραν στην υπηρεσία της πατρίδας τα σώματά τους, απελάμβαναν ατομικά κάθε ένας, σαν ανταμοιβή τρόπον τινά, τον έπαινο, ο οποίος δεν γερνάει ποτέ, και τον πιο επίσημο τάφο, που είναι δυνατόν να αποκτήσει άνθρωπος, δεν εννοώ δε τον τάφο, στον οποίο έχουν εναποτεθεί τα λείψανά τους, αλλά μάλλον τον τάφο, στον οποίο απομένει μετά θάνατον η δόξα τους και μνημονεύεται αιωνίως σε κάθε παρουσιαζόμενη κάθε φορά ευκαιρία είτε λόγου είτε έργου. Γιατί των επιφανών ανδρών τάφος είναι η Γη ολόκληρη, και την ύπαρξή τους δεν την φανερώνει μόνο η επιγραφή μιας στήλης σε κάποιο μέρος της πατρίδας τους, αλλά και στα ξένα μέρη είναι εγκατεστημένη μια άγραφη ανάμνηση αυτών σκαλισμένη όχι σε κάποιο έργο τέχνης αλλά μάλλον στις καρδιές ενός εκάστου των ανθρώπων.

Αυτούς λοιπόν , εσείς τώρα να τους μιμηθείτε, και με τη σκέψη ότι ευδαιμονία είναι η ελευθερία, ελευθερία δε η τόλμη, μην τρομοκρατείσθε από τους κινδύνους του πολέμου.

Γιατί δεν θα ήταν δικαιότερο να αψηφούν την ζωή τους οι δυστυχούντες άνθρωποι, οι οποίοι δεν ελπίζουν να απολαύσουν κανέναν καλό, αλλά οι ευτυχισμένοι, οι οποίοι κατά την διάρκεια ακόμη της ζωής τους διατρέχουν τον κίνδυνο να δουν την κατάστασή τους να μεταβάλλεται στην αντίθετη, δηλαδή την δυστυχία, και για τους οποίους θα ήταν πολύ σημαντική η διαφορά, αν υποτεθεί ότι πάθαιναν κανένα ατύχημα. Γιατί προξενεί μεγαλύτερο πόνο, σε έναν βέβαια που έχει κάποια υψηλοφροσύνη, η εξαθλίωση που συνοδεύεται από εκφυλισμό, παρά ο θάνατος που του έρχεται ξαφνικά, χωρίς καν να γίνει αισθητός, επάνω στην ακμή της σωματικής του δύναμης και επάνω στις ελπίδες που τρέφει και ο κάθε θνητός."[...]

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ
ΙΙ 34-36
Απόσπασμα από τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλή
τον οποίο εκφώνησε κατά την ταφή των
πρώτων νεκρών Αθηναίων στρατιωτών
στο πρώτο έτος του ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

7 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ σημαντική για μένα αυτή η ανάρτηση Προμηθέα. Συμφωνώ απόλυτα με τις διατυπώσεις.

    Προτιμούμε να μας λένε ότι κάποιοι θυσιάστηκαν για μας, εγώ αυτό το λέω αποποίηση ευθυνών.

    Κοίταξε σε πόσο πιο ωραία βάση μπαίνει η Αυτοθυσία στο συγκεκριμένο κείμενο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προσωπικά το να προτιμούμε να ακούμε ότι κάποιοι θυσιάστηκαν για μας το βλέπω κάτι σαν "εγω-λατρεία": Δηλαδή θεωρούμε τους εαυτούς μας τόσο σημαντικούς που κάποιοι κάποτε πέθαναν για εμάς!

    Ενώ αντίθετα πρέπει να αναρωτηθούμε: αν κάποιος τότε ήξερε πού θα "κατέληγε" ο αγώνας του,θα ξαναέκανε το ίδιο; Ή αλλιώς: Με ποια Ελπίδα, με ποια προσευχή και ποια εικόνα θα επέλεγε κάποιος να χάσει ό,τι έχει για έναν ήδη χαμένο αγώνα;

    Φυσικά τα λόγια αυτά δεν είναι κάποιου τυχαίου.
    Και φυσικά όταν μιλάει για τους Επιφανείς Άνδρες,δεν έχεις παρά να κοιτάς όλες τις "επετείους", τα μνημόσυνα και τα λοιπά από απόσταση,σκεπτικά.

    Γιατί "την ύπαρξή τους δεν την φανερώνει μόνο η επιγραφή μιας στήλης σε κάποιο μέρος της πατρίδας τους, αλλά και στα ξένα μέρη είναι εγκατεστημένη μια άγραφη ανάμνηση αυτών σκαλισμένη όχι σε κάποιο έργο τέχνης αλλά μάλλον στις καρδιές ενός εκάστου των ανθρώπων."

    Σοφά λόγια...

    Υ.Γ.Μακρυγόρησα, αλλά τέτοια κείμενα δίνουν τόση (μα τόση!) τροφή για σκέψη και κουβέντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συστήματα αξιών διαφορετικά.

    Ίσως έχει επηρεάσει και η ερμηνεία της "θυσίας του Χριστού" στο να καταλαβαίνουμε αλλιώς κάποια πράγματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ίσως έχει επηρεάσει και η ερμηνεία της "δολοφονίας του Χριστού" στο να καταλαβαίνουμε αλλιώς κάποια πράγματα...

    (όπως θα έλεγε και ο Wilhelm Reich!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όπως και να το θέσεις ,εγώ συμφωνώ!

    Φυσικά μην τα ρίχνουμε όλα στη Θρησκεία και το Σύστημά της. Κάπου πρέπει να κοιτάξουμε και εμείς στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε Πώς και Γιατί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όχι, δεν έχω πρόβλημα με τη θρησκεία. Εννοούσα, αυτό που είπες κι εσύ, να μην επαναπαυόμαστε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή