Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

ΜΥΘΟΓΕΝΕΙΑ


 by Κωνσταντίνος Παπαπρίλης - Πανάτσας




Η λάσπη σκαρφαλώνει.
Πνίγει δρόμους που τέλειωσαν,
αφοπλίζει οπλισμένο σκυρόδεμα,
γδέρνει κορμούς που τρέμουν σύγκορμοι,  
δαγκώνει την ψίχα από σώματα άψυχα.
Επιδόρπιο με στρώσεις από δέρμα.

Καταπίνει ζωές.

Κι εσύ σκαρφαλώνεις.
Ν’ αγοράσεις χρόνο,
πριν σε προλάβει η φαιά παλίρροια.

Οι δρόμοι θαμμένοι,
ο στέρεος θάνατος,
κι εσύ στην ταράτσα,
στοιβάζεις λέξεις.

Σκαρφαλώνεις.
Μ’ αγκύλες και τελείες,
κουφάρι που κινείται ακόμη,
σε παρενθέσεις που πλάγιασες
και ‘γίναν αγκαλιές.

Η Πενθεσίλεια κοιμάται.

Κοιμούνται,
όσοι βρήκαν τα σκαλοπάτια του αέρα.
Όσοι είδαν, που κάνει σκιά το φεγγάρι.

Σε παιδί του Αιόλου,
να πουν τ’ όνομά σου.
Ν’ ανοίγουν το στόμα τους,
να σε σφραγίσουν, στη ραφή των ασκών.

Οι μύθοι γεννιούνται νύχτες μ’ αέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου