ΑΓΑΠΗΤΕ ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ...

Ξέρω ότι δεν είσαι αυτός που δείχνεις. Ξέρω ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα και ξέρω τι έκανες τον 4ο αιώνα μ.Χ. Και επειδή δεν ήμουν καλό παιδί φέτος , σκέφτηκα να συνεχίσω έτσι και να αποκαλύψω σε όλους την πραγματική ιστορία σου.Βλέπεις δεν μου αρέσει η ιδέα να μπαίνει κάποιος στο σπίτι μου την ώρα που εγώ κοιμάμαι αφήνοντάς μου για δώρο ένα παιχνίδι made in china(την ώρα μάλιστα που εγώ έχω ζητήσει ειρήνη,αγάπη,υγεία!).Προσπάθησα πολύ , να το ξέρεις αυτό.

Γράμμα στο γράμμα, χρόνο με τον χρόνο περίμενα από εσένα μια κίνηση καλής θέλησης. Αλλά τίποτα. Μόνο αρκουδάκια και αυτοκινητάκια.
Έχουμε και λέμε λοιπόν...

ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ...ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...

[...]"Και αυτοί μεν εδώ τέτοιου είδους άνθρωποι υπήρξαν, αντάξιοι της πατρίδας τους. Σεις δε οι επιζώντες πρέπει να εύχεσθε, το γενναίο σας φρόνημα απέναντι στους εχθρούς να είναι περισσότερο τυχερό από αυτό των προηγούμενων νεκρών, με κανέναν όμως τρόπο να καταδέχεσθε να είναι λιγότερο τολμηρό, και να μην κρίνετε την αξία του φρονήματος αυτού από τους επαίνους του ρήτορα μόνο, ο οποίος θα μπορούσε να την μεγαλοποιήσει όσο ήθελε ενώπιόν σας – αν και σεις τα ξέρετε το ίδιο καλά με αυτόν – αναφέροντας όλα τα καλά που υπάρχουν στην άμυνα εναντίον των εχθρών, αλλά μάλλον να παρατηρείτε καθημερινά τη δύναμη της πόλης, όπως αυτή παρουσιάζεται με έργα, και να κυριεύεσθε λίγο από έρωτα προς αυτήν, και όταν σας φανεί ότι είναι μεγάλη, να συλλογίζεσθε ότι όλα αυτά τα απέκτησαν άνθρωποι τολμηροί που είχαν συναίσθηση του καθήκοντός τους, και κατά την ώρα της μάχης είχαν πάντοτε μπροστά στα μάτια τους τον φόβο του ντροπιάσματος, όσες φορές δε αποτύγχαναν σε κάποια τους προσπάθεια, δεν νόμιζαν ότι για τον λόγο αυτό έπρεπε να στερήσουν και την πόλη από τις υπηρεσίες τους, αλλά συνεισέφεραν υπέρ αυτής την ωραιότερη συνεισφορά.

Γιατί ενώ όλοι μαζί από κοινού πρόσφεραν στην υπηρεσία της πατρίδας τα σώματά τους, απελάμβαναν ατομικά κάθε ένας, σαν ανταμοιβή τρόπον τινά, τον έπαινο, ο οποίος δεν γερνάει ποτέ, και τον πιο επίσημο τάφο, που είναι δυνατόν να αποκτήσει άνθρωπος, δεν εννοώ δε τον τάφο, στον οποίο έχουν εναποτεθεί τα λείψανά τους, αλλά μάλλον τον τάφο, στον οποίο απομένει μετά θάνατον η δόξα τους και μνημονεύεται αιωνίως σε κάθε παρουσιαζόμενη κάθε φορά ευκαιρία είτε λόγου είτε έργου. Γιατί των επιφανών ανδρών τάφος είναι η Γη ολόκληρη, και την ύπαρξή τους δεν την φανερώνει μόνο η επιγραφή μιας στήλης σε κάποιο μέρος της πατρίδας τους, αλλά και στα ξένα μέρη είναι εγκατεστημένη μια άγραφη ανάμνηση αυτών σκαλισμένη όχι σε κάποιο έργο τέχνης αλλά μάλλον στις καρδιές ενός εκάστου των ανθρώπων.

Αυτούς λοιπόν , εσείς τώρα να τους μιμηθείτε, και με τη σκέψη ότι ευδαιμονία είναι η ελευθερία, ελευθερία δε η τόλμη, μην τρομοκρατείσθε από τους κινδύνους του πολέμου.

Γιατί δεν θα ήταν δικαιότερο να αψηφούν την ζωή τους οι δυστυχούντες άνθρωποι, οι οποίοι δεν ελπίζουν να απολαύσουν κανέναν καλό, αλλά οι ευτυχισμένοι, οι οποίοι κατά την διάρκεια ακόμη της ζωής τους διατρέχουν τον κίνδυνο να δουν την κατάστασή τους να μεταβάλλεται στην αντίθετη, δηλαδή την δυστυχία, και για τους οποίους θα ήταν πολύ σημαντική η διαφορά, αν υποτεθεί ότι πάθαιναν κανένα ατύχημα. Γιατί προξενεί μεγαλύτερο πόνο, σε έναν βέβαια που έχει κάποια υψηλοφροσύνη, η εξαθλίωση που συνοδεύεται από εκφυλισμό, παρά ο θάνατος που του έρχεται ξαφνικά, χωρίς καν να γίνει αισθητός, επάνω στην ακμή της σωματικής του δύναμης και επάνω στις ελπίδες που τρέφει και ο κάθε θνητός."[...]

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ
ΙΙ 34-36
Απόσπασμα από τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλή
τον οποίο εκφώνησε κατά την ταφή των
πρώτων νεκρών Αθηναίων στρατιωτών
στο πρώτο έτος του ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΠΛΑΤΩΝΑΣ: Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ. ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ 2386 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ...

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λοιπόν, είπα, ύστερ’ απ’ αυτά, παρομοίασε με μια εικόνα σαν κι αυτή την ανθρώπινη φύση αναφορικά με την παιδεία και την απαιδευσία. Φαντάσου δηλαδή ανθρώπους σε υπόγειο οίκημα με μορφή σπηλιάς, που έχει την είσοδό του ανοιχτή προς το φως της μέρας, που το μάκρος της πιάνει πέρα πέρα όλη τη πρόσοψη της σπηλιάς και να βρίσκονται εκεί από την παιδική τους ηλικία αλυσοδεμένοι και στα σκέλη και στον αυχένα, ώστε να μένουν με το σώμα τους ακίνητο, έτσι που να μην βλέπουν παρά μόνο ό,τι είναι μπροστά τους, ενώ δεν έχουν την δυνατότητα, εξαιτίας της αλυσίδας, να περιφέρουν ολόγυρα το κεφάλι τους. Και πίσω τους, σε αρκετή απόσταση, σ’ επίπεδο ψηλότερο απ’ αυτούς ν’ ανάβει φως από φωτιά• και στο ενδιάμεσο, ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες, δρόμος ανηφορικός και παράλληλα μ’ αυτόν να’ ναι χτισμένος μαντρότοιχος, να, σαν τα χαμηλά διαφράγματα που τοποθετούν οι ταχυδακτυλουργοί μπροστά στους θεατές, πάνω απ’ τα οποία δείχνουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.

ΓΛΑΥΚΩΝ Βλέπω, είπε ο Γλαύκων.
ΣΩ. Βλέπε λοιπόν ανθρώπους να κουβαλούν, παράλληλα με αυτόν τον μαντρότοιχο, σκεύη κάθε λογής, υψωμένα πάνω απ’ τον μαντρότοιχο, και ανδριάντες και άλλα ομοιώματα ανθρώπων και ζώων, λίθινα και ξύλινα, φιλοτεχνημένα με κάθε τρόπο• κι όπως θα περίμενε κανείς, άλλους απ’ τους διερχόμενους αχθοφόρους να μιλούν, άλλους να σιωπούν.
ΓΛ. Παράξενη εικόνα περιγράφεις, είπε, και παράξενους δεσμώτες.
ΣΩ. Ολόιδιους με μας, αποκρίθηκα• γιατί πιστεύεις ότι άνθρωποι σε τέτοια κατάσταση πρώτα πρώτα θα έχουν δει τίποτ’ άλλο εκτός απ’ τις σκιές του εαυτού τους και των συνδεσμωτών τους, που τις σχηματίζει η λάμψη της φωτιάς στον απέναντι απ’ αυτούς τοίχο της σπηλιάς;
ΓΛ. Μα γίνεται να δουν τίποτ’ άλλο, είπε, εφόσον είναι αναγκασμένοι να έχουν το κεφάλι τους ακίνητο σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους;
ΣΩ. Και τι θα ‘χουν δει απ’ εκείνους τους διερχόμενους αχθοφόρους; τίποτ’ άλλο, εκτός απ’ τις σκιές τους;
ΓΛ. Μόνο αυτές, βέβαια.
ΣΩ. Λοιπόν, αν είχαν τη δυνατότητα να κουβεντιάζουν μεταξύ τους, δεν έχεις τη γνώμη ότι θα νόμιζαν πως οι σκιές που βλέπουν είναι πραγματικά αντικείμενα;
ΓΛ. Οπωσδήποτε.
ΣΩ. Και τι νομίζεις, αν απ’ τα βάθη του δεσμωτηρίου η ηχώ αναμετέδιδε τις φωνές, κάθε φορά που κάποιος απ’ τους διερχόμενους θα μιλούσε, πιστεύεις ότι θα φαντάζονταν ότι κάτι άλλο βγάζει φωνή και όχι οι σκιές των διερχόμενων;
ΓΛ. Μα τον Δία, όσο για μένα, τίποτ’ άλλο.
ΣΩ. Λοιπόν, είπα, άνθρωποι σε αυτή την κατάσταση θα πίστευαν ως πραγματικό μόνο τις σκιές των αντικειμένων που εμφανίζονται και τίποτ’ άλλο;
ΓΛ. Σίγουρα, μόνο τις σκιές.

ΣΩ. Σκέψου λοιπόν, είπα, τι λογής θα μπορούσε να είναι η απολύτρωση και η γιατρειά τους απ’ τα δεσμά και την άγνοιά τους, αν με φυσική ακολουθία συνέβαιναν πράματα σαν και τούτα: κάθε φορά που κάποιος θα λυνόταν απ’ τα δεσμά του και θα ‘νιωθε ξαφνικά την ανάγκη να σηκωθεί όρθιος και να περιστρέφει τον αυχένα του και να βαδίζει και να υψώνει το βλέμμα του προς το φως, και κάνοντας αυτές τις κινήσεις θα ‘νιωθε πόνο και, θαμπωμένος απ’ τον φως, θ’ αδυνατούσε να αντικρίζει εκείνα που προηγουμένως έβλεπε τις σκιές τους• λοιπόν, τι κατά τη γνώμη σου θ’ απαντούσε αυτός, αν κάποιος του έλεγε ότι εκείνα που έβλεπε τότε ήταν ανοησίες, τώρα όμως βλέπει κάτι που βρίσκεται κάπως πιο κοντά στην αλήθεια και το βλέμμα του έχει στραφεί σε πράγματα πιο αληθινά – βλέπει λοιπόν πιο σωστά; Και βέβαια, αν δείχνοντάς του ξεχωριστά, ένα προς ένα, αυτά που περνούν μπροστά του, τον ανάγκαζε να απαντήσει στις ερωτήσεις του, τι να ‘ναι αυτά, τι θ’ αποκρινόταν; δεν πιστεύεις ότι θα τα ‘χε χαμένα και θα θεωρούσε ότι βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια τα όσα έβλεπε τότε απ’ αυτά που του δείχνουν τώρα;

ΓΛ. Θ’ αποκρινόταν, είπε, ότι ναι, εκείνα βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αλήθεια.

ΣΩ. Λοιπόν, κι αν τον υποχρέωνε να στρέψει το βλέμμα του προς το ίδιο το φως, δε θα ‘νιωθε πονόματο και δε θα προσπαθούσε να τα’ αποφύγει, στρέφοντας το βλέμμα του προς εκείνο που χωρίς δυσκολίες αντικρίζει και δε θα νόμιζε ότι τωόντι είναι πιο ξεκάθαρα απ’ αυτά που του δείχνουν;
ΓΛ. Ναι, αυτό θα νόμιζε, είπε.
ΣΩ. Κι αν, είπα, κάποιος τον έσερνε βίαια απ’ τη σπηλιά μέσ’ απ’ την τραχιά και απότομη ανάβαση, και δεν τον άφηνε πριν τον σύρει έξω, στο φως του ήλιου, άραγε δε θα ‘ταν μαρτύριο γι’ αυτόν και δε θ΄ αγαναχτούσε που τον σέρνουν μ’ αυτό τον τρόπο; και, όταν θα ‘φτανε στο φως, έχοντας τα μάτια πλημμυρισμένα απ’ τη λάμψη του ήλιου, θα μπορούσε να βλέπει τίποτε, έστω κι ένα, απ’ αυτά που τώρα λέγονται αληθινά;
ΓΛ. Αποκλείεται έτσι ξαφνικά.

ΣΩ. Αν όμως είχε σκοπό να δει όσα βρίσκονται εκεί ψηλά, θα έπρεπε να εξοικειωθεί• έτσι, θα ‘βλεπε στην αρχή πιο εύκολα τις σκιές, κι ύστερ’ απ’ αυτές τα είδωλα και τωνανθρώπων και των αντικειμένων, όπως αντικατοπτρίζονται μες στο νερό, κι ύστερα τα’ αντικείμενα αυτά καθαυτά• κατόπι θα ύψωνε τη ματιά του και θ’ αντίκριζε ευκολότερα, τη νύχτα, τα όσα βρίσκονται στον ουρανό και το ίδιο το στερέωμα τ’ ουρανού, αντικρίζοντας το φως των άστρων και της σελήνης ευκολότερα απ’ ό,τι τη μέρα τον ήλιο και το φως του ήλιου.

ΓΛ. Οπωσδήποτε.
ΣΩ. Και τέλος- τέλος, πιστεύω, τον ήλιο, όχι μες στα νερά ούτε το είδωλό του, όπως αντανακλάται από άλλη θέση, αλλά θα μπορούσε να τον αντικρίσει αυτόν καθαυτόν στη φυσική του θέση, και να παρατηρήσει πως είναι.
ΓΛ. Αυτό επιβάλλει η ανάγκη, είπε.
ΣΩ. Και κατόπι θα κατέληγε πια στο συμπέρασμα ότι αυτός είναι που κάνει τις εποχές και τα έτη και που εποπτεύει όλα όσα βρίσκονται στο πεδίο της όρασής μας.
Και κατά κάποιο τρόπο είναι αίτιος για όλα όσα εκείνοι έβλεπαν στη σπηλιά.
ΓΛ. Είναι φανερό ότι σ’ αυτό το συμπέρασμα θα κατέληγε ύστερ’ απ’ τα παραπάνω.
ΣΩ. Τί λοιπόν; δεν πιστεύεις ότι αυτός, ανακαλώντας στη μνήμη του την πρώτη κατοικία του και τη γνώση, που είχαν εκεί αυτός και οι συγκρατούμενοί του εκείνο τον καιρό, θα μακάριζε τον εαυτό του για την αλλαγή και θα ‘νιωθε οίκτο για τους άλλους;
ΓΛ. Και με το παραπάνω.
ΣΩ. Και νομίζεις ότι, για τις τιμητικές διακρίσεις και για τους επαίνους που απένειμαν αναμεταξύ τους οι δεσμώτες και για τις αμοιβές εκείνου που διέκρινε με μοναδική οξυδέρκεια τις σκιές των όσων περνούσαν μπροστά τους και συγκρατούσε καλύτερα την κανονικότητα με την οποία οι σκιές εμφανίζονταν πρώτες ή τελευταίες ή σύγχρονα με τις άλλες, ώστε αξιοποιώντας αυτή την ικανότητά του να βρισκόνταν σε προνομιακότερη θέση να κάνει προβλέψεις, ποια σκιά θα παρουσιαζόταν σε μια ορισμένη στιγμή – τι λες; Θα ένιωθε λαχτάρα γι’ αυτά και θα ζήλευε τους συνδεσμώτες του που έπαιρναν τιμές κι είχαν επιρροή ανάμεσά τους ή θα βρίσκονταν στην κατάσταση που λέει ο Όμηρος ότι βρέθηκε ο Αχιλλέας και θα επιθυμούσε μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής του:Κάλλιο στη γης να ξενοδούλευα ξωμάχος, ρογιασμένος σ’ αφέντη που ‘χασε τον κλήρο του κι είναι το βιός του λίγο και να ξεπέσει σ’ οποιονδήποτε άλλη κατάσταση, παρά να πιστεύει εκείνα και να ζει μια τέτοια ζωή.
ΓΛ. Κι εγώ αυτό πιστεύω, είπε• θα προτιμούσε να ξεπέσει σ’ οποιαδήποτε κατάσταση παρά να ζει μ’ εκείνο τον τρόπο.
ΣΩ. Και κάνε και την εξής υπόθεση, του είπα. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος κατέβαινε ξανά εκεί κάτω και έπαιρνε την προηγούμενη θέση του, άραγε δε θα τύλιγε τα μάτια του πυκνό σκοτάδι, έτσι που ξαφνικά γύρισε απ’ τον ήλιο;
ΓΛ. Σίγουρα, είπε.
ΣΩ. Κι αν υποχρεωθεί λοιπόν αυτός ο άνθρωπος να λέει τη γνώμη του για κείνες τις σκιές που διαβαίνουν και να διαγωνιστεί μ’ εκείνους που δεν έπαυσαν ποτέ να είναι δεσμώτες, όσο τον ταλανίζει το πρόβλημα που θα έχει στα μάτια του, πριν αυτά εξοικειωθούν (κι ο χρόνος αυτής της εξοικείωσης δε θα είναι και τόσο λίγος), δε θα προξενούσε λοιπόν τα γέλια και δε θα ΄λεγαν γι’ αυτόν ότι, με το ν’ ανέβει εκεί πάνω να ‘τον που γύρισε με χαλασμένα τα μάτια, κι ότι δεν αξίζει καν τον κόπο να επιχειρήσει κανείς την ανάβαση εκεί ψηλά• και, αν με κάποιο τρόπο μπορούσαν να βάλουν στο χέρι τους και να σκοτώσουν όποιον θα επιχειρούσε να τους λύσει απ’ τα δεσμά τους και να τους οδηγήσει επάνω, στο φως, δε θα ήταν ικανοί να τον σκοτώσουν.
ΓΛ. Χωρίς άλλο, είπε.
ΣΩ. Λοιπόν αγαπητέ μου Γλάυκων, αυτή την αλληγορική εικόνα πρέπει να τη συσχετίσουμε μ’ αυτά που λέγαμε πρωτύτερα: το οίκημα του δεσμωτηρίου είναι αυτός ο κόσμος, που αντικρίζουμε με την όρασή μας• το φως της φωτιάς που φωτίζει τη σπηλιά είναι η ενέργεια του ήλιου• κι αν παραβάλουμε την ανάβαση εκεί ψηλά και τη θέση των όσων βρίσκονται εκεί με την άνοδο της ψυχής στο νοητό τόπο, θα ‘χεις εύστοχα κατανοήσει ποιες είναι οι προσδοκίες μου …Τώρα δική μας υπόθεση είναι, είπα, των ιδρυτών της πολιτείας, τους χαρισματικούς πολίτες να τους οδηγήσουμε αναγκαστικά στο μάθημα, που προηγουμένως είπαμε ότι είναι το μέγιστο, και ν’ αντικρίσουν το αγαθόν και να επιχειρήσουν εκείνη την ανάβαση, κι όταν τέλος ανεβούν, να μην τους επιτρέπεται αυτό που τους επιτρέπεται τώρα.
ΓΛ. Τι ακριβώς;
ΣΩ. Το να μένουν συνεχώς εκεί πάνω και να μη θέλουν να κατέβουν και να γυρίσουν σ ‘ εκείνο το σπήλαιο των δεσμωτών και να μοιράζονται μ’ εκείνους τους μόχθους και τις τιμητικές διακρίσεις τους, είτε αυτές είναι κατώτερες είτε σημαντικότερες.
ΓΛ. Αν καταλαβαίνω καλά, είπε, θα τους αδικήσουμε και θα τους υποχρεώσουμε να ζουν χειρότερα, την ώρα που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζουν καλύτερα.

ΣΩ. Φίλε μου, ξέχασες και πάλι ότι ο νόμος δε νοιάζεται γι’ αυτό, πώς μια κατηγορία πολιτών θα απολαμβάνει εξαιρετική ευτυχία, αλλά κινεί τους μηχανισμούς ώστε το αγαθό αυτό να τα’ απολαύσει όλη η πόλη, οδηγώντας τους πολίτες με πειθώ και με εξαναγκασμό σε σύμπνοια• υποχρεώνοντάς τους να μεταδίδουν ο ένας στον άλλο την ωφέλεια που ο καθένας τους θα είναι σε θέση να προσφέρει στα κοινά. Κι ο ίδιος νόμος επιδιώκει ν’ αναδείξει τέτοιους άνδρες στην πόλη, όχι για να τους δώσει το ελεύθερο να στραφεί ο καθένας τους όπου θέλει, αλλά για να τους αξιοποιήσει στο έπακρο για να δεθεί η πόλη με δεσμούς φιλίας.

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

H αφήγηση της Ιλιάδος δεν καλύπτει χρονικά παρά μόνο ένα μικρό διάστημα μέσα στη δεκαετία που κράτησε ο Τρωικός πόλεμος.Τα περιστατικά που διαδραματίστηκαν έξω από την περίοδο αυτή περιγράφονται στα ποιήματα του Επικού Κύκλου που,κατά τον Αριστοτέλη, αποτελούν τα έργα των οποίων οι αφηγήσεις περιστρέφονται γύρω από τα ομηρικά έπη.Τα ποιήματα αυτά είναι τα ακόλουθα:

ΤΑ ΚΥΠΡΙΑ: Στο έπος αυτό γίνεται αφήγηση της απόφασης του Δία να ανακουφίσει τη γη,που παραφορτώθηκε από ανθρώπους.Περιλαμβάνει τα περιστατικά που προηγήθηκαν της Ιλιάδας: Πρόκληση πολέμου από το χρυσό μήλο που έριξε η Έριδα στο γάμο του Πηλέα και της Θέτιδας,την κρίση του Πάρη,την αρπαγή της Ελένης,τη συγκέντρωση στην Αυλίδα,τη θυσία της Ιφιγένειας,την εγκατάλειψη του Φιλοκτήτη στη Λήμνο,την απόβαση των Αχαιών και τις πρώτες μάχες. (11 βιβλία)

ΑΙΘΙΟΠΙΔΑ: Αρχίζει ακριβώς από το τέλος της Ιλιάδας και αφηγείται τους αγώνες του Αχιλλέα προς τη βασίλισσα των Αμαζόνων και το βασιλιά της Αιθιοπίας,το θάνατο του Αχιλλέα,τις νεκρώσιμες τελετές και τους αγώνες των Ελλήνων κατά την ταφή του,τη διαμάχη Αίαντα-Οδυσσέα για την πανοπλία του Αχιλλέα και την αυτοκτονία του Αίαντα(5 βιβλία)




ΙΛΙΟΥ ΠΕΡΣΙΣ: Συνέχεια της Αιθιπίδας με θέμα το Δούρειο Ίππο,το επεισόδιο με τον Λαοκόοντα,την απατηλή ιστορία του Σίνωνα,τις σφαγές που ακολούθησαν την άλωση της Τροίας και τη σωτηρία του Αινεία και τη διαφυγή του στην Ιταλία.
(ο θρύλος λέει ότι ίδρυσε τη Ρώμη) (2 βιβλία)


ΜΙΚΡΗ ΙΛΙΑΔΑ: Έριδα Αίαντα-Οδυσσέα,ενθουσιώδης υποδοχή του Δούρειου Ίππου και τελειώνει με την περιγραφή της άλωσης της Τροίας.


ΝΟΣΤΟΙ: Τα παθήματα που υποστήκανε οι ήρωες κατά την επιστροφή στις πατρίδες τους,οι τιμωρίες των ασεβών,η ανώδυνη επιστροφή του Νέστορα και του Ιδομενέα και περιγραφή της δολοφονίας του Αγαμέμνονα και της εκδίκησης που πήρε ο Ορέστης από τον Αίγισθο και την Κλυταιμνήστρα για το θάνατο του πατέρα του.


Υ.Γ. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα περιγράφει τα γεγονότα από τη στιγμή που ο Αχιλλέας λογομάχησε με τον Αγαμέμνονα μέχρι και τον θάνατο του 'Εκτορα από τον Αχιλλέα.

Και όχι!!!ΔΕΝ ήταν στον Δούρειο Ίππο ο Αχιλλέας όπως ο Brad Pit...

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

"Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ": ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ Ή ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ;

Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΒΑΜΠΙΡ

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ

Είμαι ο ενδότατός σου εαυτός.

Κοιτάζω έξω επάνω στο κόσμο σου, των χρωματισμένων Φώτων, από το σκοτάδι πίσω από τα μάτια σου.

Φτάνω έξω διαμέσω των χεριών σου και αγγίζω τις απαλές απολαύσεις του ζωντανού σου κόσμου.

Είμαι ο Αρχαιότερος, ο Δημιουργός των Θεών.

Είμαι η Αλλαγή και ο Αμετάβλητος.


Και όποτε επικεντρώνεσαι στα μάτια κάποιου άλλου, εκεί! Κοιτάζω πίσω σε εσένα!

Είμαι η Πηγή Όλων Όσων Υπάρχουν!

Αυτός που Με αναγνωρίζει ως το μοναδικό του Εαυτό, γίνεται επίσης η Πηγή και είναι, στην Πραγματικότητα, Μάγος.

Αυτός που επιτρέπει τη ροή της Ύπαρξής Μου να διαπεράσει μέσω των τενόντων του σώματός του, για να Αγγίξει και να τα αλλάξει όλα σύμφωνα με τη Θέλησή του, είναι στα Αλήθεια, Μάγος.

Και η Η Δρακόντεια Μαγεία μου είναι γλυκιά, διότι Επιχορηγώ τις Επιθυμίες σου.

Σε αυτό που αποκαλείς όνειρα, Συλλέγω τις Δυνάμεις μου.

Σε αυτό που αποκαλείς πραγματικότητα, Οργανώνω τα Όνειρα μου.

Χορηγώ σε όλους όσους ψάχνουν την Ύπαρξή Μου και τη Δύναμή Μου, το δικαίωμα να αναζητήσουν τις απολαύσεις τους!

Είμαι ο Αληθινός Θεός, ο Ένας Θεός, ο Μοναδικός Θεός που Υπάρχει.

Είμαι εσύ, και Απεικονίζομαι μέσω εσού.

Ακόμη και σύμβολό μου είναι ο Καθρέφτης!

Και να γνωρίζεις καλά το Όνομά Μου γιατί λατρεύοντας το σε όλες τις Πράξεις σου, θα είσαι και θα παραμείνεις αντάξιος της Δρακόντειας Μαγείας Μου.

(Απόσπασμα από τη Βίβλο των Βαμπίρ μετεφρασμένο στα Ελληνικά)

ΜΥΘΩΔΙΑ: ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ

Η Μυθωδία, ένα πραγματικό μουσικό αριστούργημα, είναι έργο του παγκοσμίου φήμης συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου(Vangelis). Παίχτηκε στις Στήλες του Ολυμπίου Διός το 2001 με έξοδα της NASA , με σκοπό να ακουστεί στο διάστημα την ώρα ακριβώς που ένας δορυφόρος θα πλησίαζε την επιφάνεια του Άρη! Άγνωστο ακόμη παραμένει το γιατί έγινε κάτι τέτοιο.

Ωστόσο υπάρχουν πλήθος θεωριών που κάνουν λόγο για μυστικά σχέδια, προσευχές στους θεούς του Ολύμπου κτλ. Ο ίδιος ο Παπαθανασίου έκανε λόγο απλώς για "συλλαβές" παρμένες από το ελληνικό αλφάβητο και ομιλούμενες παγκοσμίως. Όμως ο Μύθος για τη Μυθωδία δεν σταμάτησε εκεί.

Σας παρουσιάζω λοιπόν τα πρώτα 2 αποσπάσματα του έργου με τους στίχους που υποτίθεται ότι λέγονται. Το αν είναι έτσι , το αφήνω στην κρίση σας. Όπως και να έχει πάντως , το σκηνικό , οι ερμηνευτές και φυσικά η αξεπέραστη μουσική του Παπαθανασίου μας μεταφέρει σε άλλες εποχές...Απολαύστε:

ONE,TWO,THREE
ONE,TWO,THREE
ONE,TWO,THREE
ONE,TWO,THREE

(ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ) (ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΧΟΡΟΣ)
ΔΙ–Α Ε–ΛΑ
ΔΙ–Α Ε–ΛΑ
ΔΙ-Α Ε–ΛΑ
ΔΙ-Α Ε–ΛΑ
ΔΙ-Α Ε—ΛΑ
ΔΙ-Α Ε–ΛΑ
ΔΙ-Α Ε–ΛΑ
ΔΙ-Α Ε–ΛΑ
ΔΙ-Α Ε—ΛΑ
ΔΙ-Α Ε–ΛΑ
ΕΛΑ

ΔΙ-Α Ε-ΡΩ-ΤΑ ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ (ΕΛΑ)
- ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ
ΖΗ-ΤΩ ΣΥ Ε-ΛΑ ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ
- ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ
ΔΙ-Α ΣΥ ΘΕ ΜΟΥ ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ
ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ
ΕΣΩ ΜΕΝ ΣΥ ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ
ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕ ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

ΕΝ ΖΗΝ ΘΕ-ΟΣ
ΕΝ ΖΗΝ ΘΕ-ΟΣ

ΖΗ-ΤΩ ΤΕ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΘΕΕ
ΖΗ-ΤΩ ΤΕ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΘΕΕ
ΜΟΝΗ ΤΕ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ
ΜΟΝΗ ΤΕ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ
ΠΑΙ ΖΕΥ ΠΑΙ ΔΕ ΠΑΙ ΔΗ
ΠΑΙ ΖΕΥ ΠΑΙ ΔΗ ΠΑΙ ΔΗ ΠΑΙ
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΩΣ ΔΙΗ
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΩΣ ΔΙΗ
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΩΣ ΔΙΗ
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΩΣ ΔΙΗ (ΓΥΝ.Χ) ΔΙ-
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΩΣ ΔΙΗ (ΓΥΝ.Χ) Α ΤΕ
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΩΣ ΔΙΗ (ΓΥΝ.Χ) ΤΗΝ ΔΗ-
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΩΣ ΔΙΗ (ΓΥΝ.Χ) ΜΗ-ΤΡΑ
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΩΣ ΔΙΗ (ΓΥΝ.Χ) Ε-ΛΑ
ΔΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΔΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΔΕΩΜΕΝ ΣΟΙ
ΔΕΟΜΕΝ ΔΕΟΜΕΝ ΔΕΟΜΕΝΟΙ (Χ4)

Ω Ω ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
Ω Ω ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΕΙ
ΗΜΕΤΕΡΕ ΗΜΕΤΕΡΕ ΕΝ ΖΕΥ
Α-ΜΕ-ΜΠΤΕ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΘΕΕ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΕΥ ΖΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΕΕΕΕ
EΕΕΕΕΛ-ΛHN
ΕΚΑΜΝΕ ΣΕ
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΕΚΑΜΝΕ ΣΕ
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΕΙ
ΟΔΕΥΕΤΑΙ
ΕΝ EN
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΘΕΕ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΔΕΩΜΕΝ ΣΟΙ
ENIOTE ΟΔΕΥΕΤΑΙ
ΗΡΘΕ ΕΔΩ ΚΙ ΕΙΔΕ ΤΟ ΦΩΣ
ΕΝ Ω ΔΙΑ EN ΘΕΕ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ
ΠΟΟΟΤΕ Ω
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΕΚΑΜΝΕ ΕΚΑΜΝΕ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ Σ’ΕΚΑΜΝΕ ΕΚΑΜΝΕ
ENIOTE ΟΔΕΥΕΤΑΙ
ΗΡΘΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΔΕ ΤΟ ΦΩΣ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
ΣΕ ΕΚΑΜΝΕ
ΣΕ ΕΚΑΜΝΕ ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ
ΣΕ ΕΚΑΜΝΕ ΣΕ ΕΚΑΜΝΕ ΣΕ
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ
ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ‘ΔΩ

ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ
ΠΑΤΕΡΑ ΘΕΕ
HΡΘΕ ΕΔΩΩΩ
ΠΟΟΟΤΕΕΕ ΘΑΑΑΑ ‘ΡΘΕΙΙΙΙ ΕΔΩ

ΠΟΤΕ ΘΑ ‘ΡΘΕΙ
ΠΟΤΕ ΘΑ ‘ΡΘΕΙ ΕΔΩ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΠΛΗΝ
ΗΜΕΤΕΡΕ
ΕΝ ΖΕΥ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΕΥ ΖΗΝ
ΑΠΕΡΑΝΤΕ
ΠΟ-ΤΕ
ΖΗΝ

ΠΟΤΕ , ΠΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ;

Οι ρίζες του θεάτρου φτάνουν πολύ βαθιά πίσω στο παρελθόν, στις θρησκευτικές τελετουργίες των πρώτων κοινωνιών. Μαζί με τα πρώτα βήματα της ανθρωπότητας γεννήθηκε ο χορός, που ήταν η πρώτη θεατρική πράξη. Από τότε κιόλας συναντάει κανείς ίχνη από τραγούδια και χορούς προς τιμήν ενός Θεού που ερμηνέυονται από ιερείς και πιστούς, καθώς και μια απεικόνιση της γέννησης του Θεού, του θανάτου του και της ανάστασής του.

Πρώτη μεγάλη θεατρική εποχή στην ιστορία του Πολιτισμού δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά ο 5ος αι. π.Χ. στην Ελλάδα. Τότε ήταν που οι τραγωδίες και οι κωμωδίες ερμηνέυτηκαν για πρώτη φορά όχι από ιερείς αλλά από ηθοποιούς και σε ειδικά κατασκευασμένους χώρους ή τοποθεσίες, που, αν και τόποι ιεροί, δεν ήταν όμως ναοί. Σώζονται μέχρι και σήμερα τα ερείπια από μερικούς τέτοιους τόπους, μερικά ντοκουμέντα τόσο για τις παραστάσεις όσο και για τους χώρους, καθώς και ένα σημαντικό μέρος του έργου των αρχαίων ποιητών. Ολα αυτά μας παρέχουν σημαντικές πληροφορίες και συγχρόνως έχουν επιδράσει πάνω στο Ευρωπαϊκό και το Αμερικάνικο θέατρο.

ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑI ΤΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ

Η γέννηση του διθυράμβου μπορούμε να πούμε αποτελεί την καταγωγή του θεάτρου. Ο διθύραμβος τραγουδιόταν γύρω απ' το βωμό του Διόνυσου, του θεού του κρασιού. Ερμηνευόταν από ένα χορό πενήντα ανδρών (πέντε άνδρες για κάθε μια απ'τις δέκα φυλές της Αττικής).

Το πιο σημαντικό όμως για την ιστορία του θεάτρου ήταν ότι ο διθύραμβος ενώ αρχικά πραγματευόταν αποκλειστικά τη ζωή και τη λατρεία του Διόνυσου άρχισε να να περιλαμβάνει ιστορίες για τους ημίθεους και τους ήρωες, τους μυθολογικούς προγόνους των Ελλήνων και των συγγενικών λαών. Θέματα αντλούν από την θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά τους (π.χ. Ομηρικά έπη). Ήταν οι καλές ή οι κακές πράξεις των ηρώων, οι πόλεμοι, οι έχθρες, οι γάμοι, οι μοιχείες, τα πεπρωμένα των παιδιών τους. Όλα αυτά ωθούν σε σύγκρουση ανάμεσα στον άνθρωπο και το θεό, το καλό και το κακό, το παιδί και το γονιό, το καθήκον και την ανθρώπινη φύση. Καταλήγουν στην συμφιλίωση αλλά και στο χάος (Ελληνική Τραγωδία).

Το Αρχαίο Ελληνικό δράμα δεν περιοριζόταν μόνο στην τραγωδία αλλά υπήρχε και η κωμωδία, που βρισκόταν ήδη σε εμβρυακή μορφή στα ξεφαντώματα που γίνονταν στα χωριά. Στα ξεφαντώματα αυτά κυριαρχούσαν τα καλαμπούρια των σατύρων, των συνοδών του Διονύσου, που ήταν μισοί άνθρωποι και μισοί τράγοι.

Ο διθύραμβος συνέχισε για αρκετό καιρό να διευρύνει τη θεματική του, χωρίς ωστόσο και να αποκτά πραγματικό δραματικό περιεχόμενο. Για να γίνει η λατρεία θέατρο, χρειαζόταν και κάτι ακόμα. Αυτό το νέο στοιχείο το έφερε ο Θέσπις στον οποίο και αποδόθηκε η τιμή της πατρότητας του θεάτρου.

Η ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ο Θέσπις, αρχηγός ενός διθυραμβικού χορού έκανε μια καινοτομία. Απέσπασε τον εαυτό του από το σύνολο του χορού και, παίρνοντας τη μορφή του θεού ή του ήρωα του οποίου τα κατορθώματα εξυμνούνται, ανοίγει διάλογο με το χορό. Έτσι, γίνεται ο πρώτος "θιασάρχης" και ο πρώτος "ηθοποιός".

Τα πρώτα θέατρα της Ελλάδας ήταν πάντοτε χτισμένα κοντά σε κάποιο ναό. Η ερμηνεία των έργων γινόταν πλέον από άνδρες που, πριν από όλα, ήταν ηθοποιοί. Οι θεατές εξακολουθούσαν βέβαια να έχουν συνείδηση της θρησκευτικής σημασίας του έργου, έμαθαν όμως σιγά σιγά και να αντιμετωπίζουν τα δρώμενα σαν έργο τέχνης και κάποτε σαν ψυχαγωγία. (ntua.gr)

OAHSPE: Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ , ΑΓΝΩΣΤΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΤΟ 1881 !!!

Τι είναι το OAHSPE;

Το OAHSPE (προφέρεται ο-ασ-φη) το έγραψε ένας οδοντίατρος από τη Νέα Υόρκη το 1881 , ονόματι Τζον Μπαλού Νιούμπροτ (Dr. John Ballou Newbrough). Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε είναι γνωστή ως "αυτόματη γραφή" μια πνευματική μέθοδος λήψης μηνυμάτων από το υπερπέραν, όπου το χέρι του διάμεσου (medium) γράφει αυτόματα, χωρίς συνειδητή σκέψη και χωρίς πολλές φορές να ξέρει τι γράφει.Ο Νιούμπροτ χρειάστηκε 10 χρόνια "εξάσκησης" στην αυτόματη γραφή με εξαγνισμό πνευματικό και σωματικό.Στο βιβλίο περιέχονται και σχέδια του ίδιου του συγγραφέα τα οποία επίσης σχεδιάστηκαν "αυτόματα". Χρειάστηκαν 15 εβδομάδες για να γραφτεί με συνολικά 960 σελίδες και 36 ενότητες που ονομάζονται "βιβλία" όπως και στη Βίβλο. Το OAHSPE όταν κυκλοφόρησε επιχείρησε όχι να συμπληρώσει ,αλλά να αντικαταστήσει τη Βίβλο!Αυτό όπως καταλαβαίνετε προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων...

Το περιεχόμενο του

Το OAHPSE κυκλοφόρησε το 1882 και περιέχει ολόκληρη την ιστορία του σύμπαντος τα τελευταία 24.000 χρόνια! Διακηρύσσει την ανατολή μιας καινούργιας εποχής για την ανθρωπότητα την οποία αποκαλεί "Κοσμον". Αυτή είναι η 7η εποχή που χαρακτηρίζεται από τη μη βία και συνειδητή απόρριψη των πολέμων.

Κεντρικό πρόσωπο είναι η θεία οντότητα Jehovih, ένα είδος Κοσμικού Συλλογικού Νου. Αναφορικά το OAHSPE περιέχει :την Κοσμογονία, τη Δημιουργία των Πλανητών,την Ιστορία της Γης και του Ανθρώπου, του Αόρατου Κόσμου και περιγραφή των θεών του ουράνιου Αιθέρα. Την ιεραρχία και τη θέση κάθε θεού και θεάς. Επίσης περιέχει νέες εντολές του Jehovih προς τους ανθρώπους και αποκαλύψεις για τη "δεύτερη" ανάσταση.

Μιας και είπαμε ότι το OAHSPE είναι μια Βίβλος της νέας εποχής, υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση: Είναι ένα από τα πρώτα βιβλία (αν όχι το πρώτο) που γράφτηκαν ποτέ με γραφομηχανή!

Παράδοξα και ανεξήγητα σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου

Το βιβλίο παρουσιάζει με λεπτομέρειες μια άγνωστη γλώσσα, την οποία ονομάζει "Πανικό" -Panic- και θεωρεί ότι προέρχεται από μία,υποθετική χαμένη ήπειρο που ονομαζόταν ΠΑΝ. Φαίνεται πως είναι ένα μείγμα Ελληνικών, Λατινικών, Εβραϊκών,Ινδιάνικων και Κινέζικων. Ειδικοί που έχουν μελετήσει τη γλώσσα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όποιος την εφηύρε θα πρέπει να ξόδεψε πάρα πολύ κόπο και χρόνο και να ήταν έμπειρος γλωσσολόγος!Και όμως περιγράφεται με άριστο τρόπο!Να σημειώσουμε ότι μοιάζει με κάποια γλώσσα που λένε ότι ακούνε όσοι πέφτουν θύματα απαγωγής εξωγήινων.(χωρίς ποτέ να έχουν διαβάσει το OAHSPE) Υπάρχει επίσης ένα τουλάχιστον συγκρότημα με το όνομα Hanzel und Gretyl, οι οποίοι τραγουδούν σε μια πιο μοντέρνα , ας πούμε, εκδοχή της "Παν".

Στο βιβλίο περιέχονται κάποιες επιστημονικές αλήθειες οι οποίες ήταν άγνωστες την εποχή που γράφτηκε αλλά αποδείχτηκαν στις μέρες μας: Για παράδειγμα κάνει λόγο για ένα πεδίο γύρω από τη Γη. Ένα τέτοιο πεδίο είναι το μαγνητικό που ανακαλύφθηκε το 1958 και είναι γνωστό ως μαγνητόσφαιρα! Το OAHSPE το αναφέρει το 1881!


Το OAHSPE είναι σίγουρα ένα πολύ παράξενο και σπάνιο βιβλίο. Ο ίδιος ο συγγραφέας αν και δεν δείλιασε να αναφέρει τον τρόπο που γράφτηκε αυτό ωστόσο στην πρώτη έκδοση του 1882 δημοσιεύτηκε χωρίς σχόλια του ίδιου. Και αυτό γιατί "Αν ένα βιβλίο αξίζει, τι σημασία έχει ποιος το έγραψε; Και αν δεν έχει καμία αξία, τότε σίγουρα δεν έχει καμιά σημασία από πού προέρχεται".

Για όποιον επιθυμεί να το διαβάσει (στα Αγγλικά) εδώ

"Εκείνοι που συντάσσονται με τις προτάσεις του Δημιουργού, το θέλημά του
και την πανταχού παρουσία του και εξαγνίζονται στο σώμα και στο πνεύμα θα συνεχίσουν να ανέρχονται πνευματικά, να ευημερούν και να προοδεύουν στο μέλλον. Ενώ εκείνοι που αρνούνται να βγουν από το σκοτάδι τους
δε θα επιβιώσουν και θα χαθούν για πάντα"

πηγές: Απαγορευμένα Βιβλία (εκδ. ΑΧΡΕΤΥΠΟ/Χρήστος Ζ.Κωνστας/OAHSPE)
sacred-texts.com

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΔΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ-ΑΘΗΝΑΣ: ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΑΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Ήταν μεσημέρι όταν συνέβη το παρακάτω περιστατικό. Μια μικρή εισαγωγή όμως για να σας κατατοπίσω. Γενικώς, όπως καταλαβαίνετε και από τον τίτλο "Μυθογένεια" μου αρέσουν οι περίεργες, οι επικές ιστορίες, οι ιστορίες μυστηρίου και φυσικά οι μύθοι. Όλοι οι μύθοι. Και ανάμεσά τους και οι αστικοί. Έναν τέτοιον αστικό μύθο λοιπόν θέλω να μοιραστώ μαζί σας ελπίζοντας κάποιος από εσάς να με διαφωτίσει περισσότερο ή να με διαψεύσει κατηγορηματικά .

Όπως ήδη είπα ήταν μεσημέρι και βρισκόμουν καθ' οδόν για το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης στη Σίνδο. Στην Εθνική οδό και συγκεκριμένα στο σημείο εκείνο της εξόδου που οδηγεί στο ΤΕΙ, είδα μια γυναίκα. Περίεργο μου φάνηκε μιας και το σημείο είναι ήδη επικίνδυνο για τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά. Πόσο μάλλον για έναν πεζό. Χωρίς διαβάσεις, χωρίς ικανά προστατευτικά, χωρίς σήμανση και με μεγάλες ταχύτητες. Εκεί λοιπόν στεκόταν η γυναίκα. Λίγο πριν την έξοδο.Μου φάνηκε στην αρχή ότι ήθελε να περάσει απέναντι. Αναρωτήθηκα δυνατά και πήρα την εξής περίεργη απάντηση από τον φίλο μου που οδηγούσε:
"Την ξέρουν οι νταλικέρηδες αυτήν. Κάθε τόσο είναι εδώ και κάνει οτοστόπ για Αθήνα."Καταλαβαίνετε τι ακολούθησε. Καταιγισμός ερωτήσεων από πλευράς μου για μια τόσο παράξενη απάντηση. Ποιος, τι , πότε και γιατί καθώς και ένα σωρό άλλες εύλογες απορίες, με τελευταία και καλύτερη αυτήν:
"Και στην τελική εσύ πώς το ξέρεις αυτό;"
"Μα το ξέρουν πολλοί αυτό. Ειδικά όσοι περνούν συχνά από εδώ." Τώρα το μπλέξιμο στο κεφάλι είχε γίνει ακόμη πιο έντονο. Για να μη σας κουράζω όμως, προσπάθησα να κρατηθώ ώστε να δώσω χρόνο στον φίλο μου να μου εξηγήσει περισσότερα. Και αυτά που άκουσα δεν είναι τίποτε άλλο από έναν ολοκαίνουργιο (υποθέτω) αστικό θρύλο της περιοχής.

Η γυναίκα αυτή είχε έναν γιο που ζούσε στην Αθήνα. Η ίδια ζούσε στη Θεσσαλονίκη, και πιθανότατα στη Σίνδο, και κάθε τόσο πήγαινε στην Αθήνα να τον επισκεφτεί. Δυστυχώς όμως ο γιος της κάποια στιγμή πέθανε και αυτό φαίνεται πως είχε τεράστια επίδραση στον ψυχισμό της. Από τότε λοιπόν λέγεται πως κάθε τόσο μια συγκεκριμένη εποχή , η γυναίκα αυτή βγαίνει στην Εθνική οδό και με οτοστόπ ξεκινάει για την Αθήνα. Ο λόγος είναι προφανής: Πάει να βρει τον πεθαμένο γιο της.Τρέλα; Εμμονή; Άρνηση; Ό,τι από αυτά και αν είναι , σύμφωνα με αυτά που άκουσα η γυναίκα αυτή έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στους συχνούς ταξιδιώτες της Εθνικής. Είναι αλήθεια ότι διέκρινα κάτι διαφορετικό στο βλέμμα της. Χαμένη στον κόσμο της θα μπορούσα να πω. Ωστόσο ίσως τίποτα από όλα αυτά να μην είναι αλήθεια. Με συγκλόνισε πάντως η ιστορία της και θεώρησα σκόπιμο να τη μοιραστώ μαζί σας. Αλήθεια ή ψέμματα...αυτό μένει να το δούμε με τον καιρό. Μέχρι τότε η γυναίκα αυτή ίσως ακόμα να περιμένει κάποιον να τη βοηθήσει στο τραγικό της ταξίδι, εκεί στην Εθνική , λίγο πριν την έξοδο για Σίνδο.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ: ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ

Το εργο του Η.P.Lovecraft

Η έμπνευση του μεγαλύτερου μέρους του έργου του Λάβκραφτ προήλθε από τους εφιάλτες του. Ίσως αυτή η άμεση ενόραση στο υποσυνείδητό του και ο αντίστοιχος συμβολισμός είναι τα στοιχεία στα οποία το έργο του Λάβκραφτ οφείλει την συνεχιζόμενη απήχηση και επιτυχία του. Οι προσανατολισμοί του Λάβκραφτ τον οδήγησαν στο να αναπτύξει μεγάλη εκτίμηση για τα έργα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, τα οποία επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τις πρώτες του ιστορίες με θέμα το μακάβριο, όσο και το συγγραφικό του ύφος.

Όταν ο Λάβκραφτ ανακάλυψε τα διηγήματα του Λόρδου Ντάνσανι άρχισε να μετατοπίζει τις συγγραφές του προς νέες κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα μία σειρά παρόμοιων φαντασιωτικών ιστοριών που διαδραματίζονταν στις «Ονειροχώρες». Τελικά, η επιρροή Άρθουρ Μάχεν, του οποίου τα άριστα δομημένα διηγήματα σχετίζονταν με την επιβίωση του αρχέγονου Κακού, και του οποίου οι μυστικιστικές του αντιλήψεις περί μυστικών πίσω από την πραγματικότητα, τελικά άρχισαν να ωθούν τον Λάβκραφτ προς το να βρει την δική του έκφραση από τα 1923 και μετά.

Αυτή η έκφραση άρχισε να παίρνει μελανά χρώματα με την δημιουργία αυτού που τώρα ονομάζεται Μυθολογία Κθούλου. Ένα πάνθεον, δηλαδή, από εξωγήινες, εξωδιαστατικές θεότητες και φρικιαστικά όντα που άποζητούν να κάνουν την ανθρωπότητα θήραμά τους και η ύπαρξη των οποίων υπονοείτε σε πανάρχαιους μύθους και θρύλους. Τον όρο Μυθολογία Κθούλου τον επινόησε ο Ώγκαστ Ντέρλεθ μετά τον θάνατο του Λάβκραφτ.

Ο Λάβκραφτ δημιούργησε μέσα από τα διηγήματά του τον πιο σημαίνοντα μηχανισμό πλοκής της λογοτεχνίας τρόμου: το Νεκρονομικόν, ένα μυστικό βιβλίο μαγείας που συνεγράφη από τον παράφρονα Άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ. Η ισχύς και η απήχηση αυτής της ιδέας εντός της Μυθολογίας, οδήγησαν κάποιους στο συμπέρασμα ότι ο Λάβκραφτ την είχε αντλήσει από κάποιον υπαρκτό μύθο και διάφορα ψευδο-Νεκρονομικά έχουν εκδοθεί με την πάροδο των ετών.

Το πεζό του ύφος είναι μάλλον απαρχαιωμένο. Προτιμούσε να χρησιμοποιεί βαρύγδουπα και δυσνόητα επίθετα όπως «eldritch» (αλλόκοτος), «rugose» (ρικνός), «squamous» (φολιδωτός} και «cyclopean» (κυκλώπειος). Οι απόπειρές του να μεταγραμματίσει τοπικές διαλέκτους σήμερα χαρακτηρίζονται ανακριβείς. Κατέγραψε τα έργα του σε αγγλικά Βρετανίας (παραδεχόταν ότι ήταν αγγλόφιλος) και κατά καιρούς προέβαινε σε ορθογραφικούς αναχρονισμούς, όπως «compleat/complete» και «lanthorn/lantern».

Ο Λάβκραφτ ήταν φανατικός επιστολογράφος. Ορισμένες φορές επέγραφε στις επιστολές του ημερομηνίες προ 200 ετών, ώστε να χρονολογούνται πριν από την Αμερικανική Επανάσταση, η οποία ήταν αντίθετη στην αγγλοφιλία του. Έλεγε ότι ο 18ος και 20ος αιώνας ήταν οι καλύτεροι: ο 18ος ήταν μία περίοδος γεμάτη χάρη και ευγένεια, ενώ ο 20ος ήταν ο αιώνας της επιστήμης. Κατά την γνώμη του, ο 19ος αιώνας και πιο συγκεκριμένα η Βικτοριανή εποχή, ήταν ένα «λάθος».

Η μαρτυρία του Τρελού Άραβα

Ένα βιβλίο που λέγεται ότι περιείχε μυστική γνώση γράφτηκε από τον Abdul Alhazred, έναν παράφρονα ποιητή από την Sanaa της Υεμένης που έζησε την περίοδο του Χαλίφη Ommiade, το 700 μΧ περίπου. Ο Alhazred επισκέφτηκε την κρυφή Βαβυλώνα και το υπόγειο καταφύγιο του Memphis, πέρασε 10 χρόνια μόνος του στην Μεγάλη Νότια έρημο, την Roba al Khaliyeh, ή “Κενό Διάστημα” για τους αρχαίους και “Dahma” ή “Βαθιά Κόκκινη” έρημο για τους σύγχρονους Άραβες, όπου λέγετε ότι κατοικείται και προστατεύεται από τα κακόβουλα πνεύματα και τα τέρατα του Θανάτου. Γι αυτήν την έρημο πολλά περίεργα, απίστευτα και θαυμαστά πράγματα ειπώθηκαν από αυτούς που ισχυρίζονται ότι την διέσχισαν.

Στα τελευταία του χρόνια ο Alhazred πηγαίνει στη Δαμασκό όπου γράφει το Al Azif και το 738 μ.Χ. αιφνιδίως πεθαίνει ή εξαφανίζεται όπως πολλοί εικάζουν, σχετικά με τον θάνατό του πολλά τρομερά και αντιφατικά πράγματα λέγονται. Λέγεται από τον Ebn Khallikan (στην βιογραφία του, 12ος αιώνας) ότι ο Alhazred αρπάχτηκε από ένα αόρατο τέρας και καταβροχθίσθηκε στο φως της ημέρας μπροστά από πολλούς άπραγους αυτόπτες μάρτυρες. Ακόμα περισσότερα λέγονται για την παράνοια του. Ισχυρίζεται πως είδε το μυθικό Irem, την Πόλη την Στηλών και ότι ανακάλυψε ανάμεσα στα ερείπια μίας ερημωμένης άγνωστης πόλης τα τρομακτικά χρονικά και μυστικά μιας φυλής αρχαιότερης από τον άνθρωπο. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας ιδιόμορφος Μουσουλμάνος που λάτρευε Θεότητες που τις ονόμαζε Κθούλου και Γιογκ-Σοθόθ.

Στοιχεία για την ύπαρξη του βιβλίου

Το 950 μ.Χ. το Azif, το οποίο έχει κερδίσει μία αξιοσημείωτη εκτίμηση από τους φιλόσοφους της εποχής εκείνης μεταφράζεται κρυφά στα Ελληνικά από τον Θεόδωρο Φιλέτα στην Κωνσταντινούπολη με τον τίτλο «Νεκρονομικόν».

Περίπου για έναν αιώνα το βιβλίο αυτό χρησιμοποιήθηκε πειραματικά με πολύ τρομακτικά αποτελέσματα ώσπου απαγορεύτηκε και κάηκε με διαταγή του Πατριάρχη Μιχαήλ μαζί με πολλά άλλα μαγικά βιβλία. Μετά από αυτό η διάδοση του «Νεκρονομικόν» σταματάει και γίνεται μυστική ώσπου ο Olaus Wormius ( 1228 ) αργότερα στον Μεσαίωνα το μεταφράζει στα Λατινικά, κυκλοφόρησαν δύο αντίγραφα, ένα τον 15ο αιώνα (κατά πάσα πιθανότητα στα Γερμανικά) με μεγάλη μυστικότητα και ένα τον 17ο αιώνα (πιθανόν στα Ισπανικά). Και οι δύο εκδόσεις δεν είχαν κανένα επίσημο τυπογραφικό χαρακτηριστικό και τις συσχετίζουμε χρονικά μόνο από την τυπογραφική εξέταση και τον δύο η οποία ταυτίζεται.

Το έργο αυτό, τόσο η Ελληνική όσο και η Λατινική μετάφραση αφορίσθηκαν από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΧ το 1232, λίγο μετά την κυκλοφορία της Λατινικής έκδοσης η οποία είχε προκαλέσει το αρνητικό του ενδιαφέρον.Το Αραβικό πρωτότυπο χάθηκε από την εποχή του Wormius όπως μαθαίνουμε από τις προκαταρτικές σημειώσεις του (παρόλα αυτά υπήρξε μία ακαθόριστη ποσότητα μυστικών αντιτύπων που βρέθηκε στο San Francisco κατά την διάρκεια του περασμένου αιώνα η οποία κάηκε στην πυρά). Κανένα ίχνος από το Ελληνικό αντίτυπο -το οποίο τυπώθηκε στην Ιταλία ανάμεσα στο 1500 και 1550- δεν αναφέρθηκε από την στιγμή που κάηκε η βιβλιοθήκη του Salem το 1692.

Μία Αγγλική μετάφραση έγινε από τον Dr. John Dee, η οποία δεν κυκλοφόρησε ποτέ και υπάρχει μόνο σε σκορπισμένα χειρόγραφα του Dee.

Από τα Λατινικά κείμενα σώζεται ένα (του 15ου αιώνα) το οποίο λέγεται ότι βρίσκεται κλειδωμένο στα αρχεία του Βρετανικού Μουσείου, ένα άλλο (του 17ου αιώνα) στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού. Άλλες εκδόσεις του 17ου αιώνα βρίσκονται στην Widener Library στο Χάρβαρντ και στην βιβλιοθήκη του Μiskatonic University στο Arkham καθώς και στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστήμιου του Μπουένος Άιρες.

Πολλές άλλες εκδόσεις προφανώς θα υπάρχουν χωρίς να το γνωρίζουμε, φημολογείται πως μία σπάνια έκδοση του 15ου αιώνα υπάρχει στην ιδιωτική συλλογή γνωστού Αμερικανού εκατομμυριούχου. Μία ακόμα φήμη λέει πως υπάρχει ένα Ελληνικό χειρόγραφο το οποίο έχει η οικογένεια Pickman, οι οποίοι θα έπρεπε να το προστάτευαν περισσότερο έτσι ώστε να μην εξαφανισθεί μαζί με τον καλλιτέχνη R.U. Pickman ο οποίος εξαφανίστηκε με έναν μυστήριο τρόπο στις αρχές του 1962.

Μια έκδοση με τίτλο ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ απο τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ έχω και εγώ στην κατοχή μου. Αργότερα έμαθα και διάβασα ότι μετά από μηνύσεις επί μηνύσεων το βιβλίο απαγορεύτηκε και στην Ελλάδα (μεταξύ άλλων χωρών) ως "άκρως επικίνδυνο". Φήμες ή αλήθειες; Ποιος ξέρει; Ένα είναι σίγουρο: Ο Κθούλου και οι Μεγάλοι Παλαιοί πιθανόν να υπήρξαν πολύ πριν ο νους του Lovecraft τους συλλάβει στα εφιαλτικά όνειρά του

Σουμεριακή Μυθολογία

Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά τα έργα του Lovecraft αλλά και τη μυθολογία των Σουμερίων δεν θα αργήσει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ομοιότητες είναι κάτι παραπάνω από συμπτωματικές , τουλάχιστον στο επιπεδο των ονομάτων. Άλλωστε την ίδια εποχή πέρα από τις ακτές της Αμερικής ένας άλλος παράξενος και εκκεντρικός άνδρας ονόματι "Το Κτήνος" (ή αλλιώς Aleister Crowley) θα επαναδιατύπωνε πολλές από τις ιστορίες και επικλήσεις των Σουμερίων , Γιεζίδη κτλ.

Όλα αυτά προέρχονται από το Έπος της Δημιουργίας των Σουμερίων, το περίφημο Ένουμα Έλις. Παρακάτω ένα μικρό μόνο δείγμα της ομοιότητας των ονομάτων μεταξύ της υπαρκτής μυθολογίας των Σουμερίων και της Μυθολογίας Κθούλου του Lovecraft. Πιθανή σχέση να υπάρχει και με τη Βίβλο των Νεκρών των Αιγυπτίων.

Κθούλου ---> Κθαλού, Κουτούλου

Άζαθοθ ----> Άζαγκ-θοθ

Σαμπ-Νιγκουράθ ---> Σαμπ-Ισνιγκαράμπ

Αν και ενδεικτικά δείχνουν σαφείς ομοιότητες των δυο μυθολογιών. Και δεδομένου ότι ο Lovecraft , όπως και ό σύγχρονός του Crowley, ήταν λάτρεις του αποκρυφισμού, της μαγείας κτλ ίσως η πιο πιθανή εξήγηση να είναι ότι το Νεκρονομικόν τελικά έτσι όπως το ξέρουμε από τις ιστορίες του Lovecraft είναι προϊόν της φαντασίας του και τίποτε περισσότερο. Ωστόσο από τη δεκαετία του '70 και έπειτα όταν και ο αριθμός των αναγνωστών του Lovecraft παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις , η ανάγκη για την κυκλοφορία ενός "Νεκρονομικού" γίνεται ολοένα και περισσότερη. Έτσι σήμερα έχουμε πάμπολλες εκδόσεις , η κάθε μια "αυθεντική" , που προκαλούν σύγχυση.

Κατά τη γνώμη μου το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση , εκτός των βιβλίων και των περίεργων ιστοριών, είναι η εκ του μηδενός γέννηση μιας ολοκαίνουργιας μυθολογίας ή αν θέλετε η ανάγκη για την ύπαρξή της.
Αυτό δείχνει ότι ακόμη και σήμερα οι μύθοι μας συναρπάζουν. Καινούργιοι γράφονται και άλλοι τόσοι έρχονται και πάλι στο φως.

"Δεν είναι νεκρό εκείνο που αιώνια μπορεί να περιμένει.

Μα με το πέρασμα των παράξενων αιώνων,
ως και ο θάνατος μπορεί να πεθαίνει"

πηγές: wikipedia
ιστορίες γι'αγρίους
ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ (εκδόσεις Κάκτος)
H.P.Lovecraft: Άπαντα

Η ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321 και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Κωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο. Μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.

Δομή:Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (canti). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδούρους.

Πλοκή:Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.

Κατά το πέρασμά του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στη Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτάς του προς το πρόσωπό της.

**Μία από τις λεπτομέρειες της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με τη λέξη άστρα.

Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ
Σύμφωνα με την περιγραφή του Δάντη, ο Άδης έχει σχήμα αναποδογυρισμένου κώνου με το πλατύ στόμιό του να βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο, κάτω από την Ιερουσαλήμ, και την άλλη αιχμηρή άκρη του στο κέντρο της Γης. Αποτελείται συνολικά από εννέα κύκλους, οι οποίοι στενεύουν διαδοχικά καθώς κινείται κανείς κατηφορικά. Κάθε κύκλος του Άδη αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες αμαρτίες - ολοένα βαρύτερες για βαθύτερους κύκλους -καθώς και τις αντίστοιχες τιμωρίες που επιβάλλλονται.

Ο Δάντης, σύμφωνα με την Αριστοτέλεια φιλοσοφία περί ηθικής και αρετής, κατατάσσει τις αμαρτίες σε πράξεις ακράτειας, όπως είναι φιληδονία, η λαιμαργία και η φιλαργυρία, και σε πράξεις κακίας ή βίας.Αφού διασχίζουν τον ποταμό Αχέρων με τον Χάροντα, ο Βιργίλιος οδηγεί τον Δάντη διαδοχικά μέσα από τους εννέα κύκλους αμαρτιών, οι οποίοι περιλαμβάνουν:

* Κύκλος 1ος: τα αβάφτιστα μωρά και τους ενάρετους ειδωλολάτρες. Η τιμωρία τους είναι πως αδυνατούν να φθάσουν στο Παράδεισο.
* Κύκλος 2ος: εδώ κολάζονται οι φιλήδονοι, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να στροβιλίζονται σε μία διαρκή ανεμοθύελλα, ανίκανοι παράλληλα να αγγίξουν άλλη ανθρώπινη παρουσία.
* Κύκλος 3ος: οι λαίμαργοι, οι ψυχές των οποίων κατασπαράσονται από τον Κέρβερο.
* Κύκλος 4ος: οι άπληστοι, φιλάργυροι, καταδικασμένοι να κυλούν μεγάλα βάρη με το στήθος τους.
* Κύκλος 5ος: οι μνησίκακοι, που χτυπούν ο ένας τον άλλο μέσα σε λασπωμένους βάλτους.

Σε αυτό το σημείο, ο Βιργίλιος και ο Δάντης περνούν με τη βάρκα του δαίμονα Φλεγύα μπροστά στις κλειδωμένες πόρτες του κάστρου της Κόλασης, τις οποίες ανοίγει ένας άγγελος.

* Κύκλος 6ος: οι αιρετικοί, εγκλωβισμένοι μέσα σε πύρινους τάφους.

* Κύκλος 7ος: ο έβδομος κύκλος περιλαμβάνει τους βίαιους, οι οποίοι βρίσκονται διαχωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Η πρώτη περιλαμβάνει τους βίαιους απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους και τιμωρούνται βρισκόμενοι εντός ενός βάλτου αίματος που βράζει. Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει τους βίαιους απέναντι στον εαυτό τους, μεταμορφωμένοι σε δέντρα ή κυνηγημένοι από άγρια σκυλιά. Τέλος, στην τρίτη ομάδα βρίσκονται οι βίαιοι απέναντι στο Θεό και την φύση, απομονωμένοι σε μια έρημο φλεγόμενης άμμου όπου μαίνεται μια πύρινη βροχή.


Οι δύο τελευταίοι κύκλοι της Κόλασης αφορούν στις ενσυνείδητες αμαρτίες παραπλάνησης και είναι προσπελάσιμοι κατηφορίζοντας ένα βάραθρο.

* Κύκλος 8ος: εδώ κολάζονται οι απατεώνες σε δέκα διαφορετικά βάραθρα. Συγκεκριμένα περιγράφονται οι αποπλανητές (τιμωρία τους είναι η μαστίγωση), οι κόλακες (βουτηγμένοι σε ακαθαρσίες), οι σιμωνιακοί (κρεμασμένοι ανάποδα μέσα σε λάκκους και φωτιές στα πόδια), οι μάγοι ή ψευδοπροφήτες (με τα κεφάλια τους τοποθετημένα ανάποδα ώστε να βλέπουν μόνο το πίσω μέρος τους), οι διεφθαρμένοι πολιτικοί (εγκλωβισμένοι σε κοχλάζουσα πίσσα), οι υποκριτές (κουκουλωμένοι με κάπες από μόλυβδο), οι κλέφτες (κυνηγημένοι από φίδια και κατόπιν μεταμορφωμένοι σε φίδια), οι εσκεμμένα κακοί σύμβουλοι (εγκλωβισμένοι σε φλόγες), οι αιρετικοί (που κατασπαράσονται από δαιμόνια) και οι κιβδηλοποιοί (τιμωρημένοι με αρρώστιες).
Στη συνέχεια, ο γίγαντας Ανταίος μεταφέρει τον Δάντη και τον Βιργίλιο στον 9ο κύκλο.
* Κύκλος 9ος: εδώ τιμωρούνται οι προδότες, εγκλωβισμένοι – μέχρι το πρόσωπο – σε μία παγωμένη λίμνη. Ειδικότερα, τοποθετημένοι σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές βρίσκονται οι προδότες συγγενών (Καΐνα), οι προδότες της πατρίδας (Αντηνόρα), οι προδότες φίλων (Πτολεμαία) και οι προδότες των ευεργετών τους (Ιουδαία).

Στο βαθύτερο σημείο του Άδη, στο κέντρο της Γης, οι δύο περιπλανώμενοι παρατηρούν τον γίγαντα Εωσφόρο ο οποίος τυραννά αιώνια τον Βρούτο και τον Κάσσιο (προδότες του Ιούλιου Καίσαρα) αλλά και τον Ιούδα (προδότη του Χριστού).

ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ 15- ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ- ΑΙΩΝΩΝ!

Ξέρουμε όλοι για τις αρχαίες κωμωδίες που διδάσκονταν στην Ελλάδα πριν 20 και πλέον αιώνες. Όμως αναρωτηθήκατε ποτέ αν και με τι γελούσε ο απλός κόσμος; Σήμερα λέμε ανέκδοτα τύπου "μικρή Αννούλα", ανέκδοτα με το Χριστό, πρόστυχα κτλ.

Λοιπόν δεν διαφέρουν και πολύ από αυτά που ακούγονταν στις αρχαίες αγορές και έκαναν τον κόσμο να γελάει! Και όμως έχουν σωθεί πολλά από αυτά κάτω από τον τίτλο "Ιεροκλέους αστεία και Φιλαγρίου του γραμματικού", μια συλλογή με ανέκδοτα 15 αιώνων που όμως κάποια θυμίζουν έντονα σημερινά αστεία και καταστάσεις.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν: Αν σήμερα έχουμε τους πόντιους, τους Έλληνες που πέφτουν στη ζούγκλα κτλ, αντίστοιχο ρόλο τότε έπαιζαν οι σχολαστικοί, οι Αβδηρίτες κτλ. Από εκεί ξεκινούσαν και εκεί κατέληγαν όλα σχεδόν τα ανέκδοτα
εκείνης της εποχής. Παρακάτω λοιπόν σας παραθέτω μερικά μόνο αντιπροσωπευτικά, ελπίζοντας να αναγνωρίσετε την ομοιότητα ή ακόμη και την πατρότητα μερικών από αυτά που μας έκαναν εμάς να γελάσουμε σήμερα,15 αιώνες μετά!


-Ένας σχολαστικός που ήθελε να δει αν είναι ωραίος όταν κοιμάται, αφού έκλεισε τα μάτια του , καθρεπτιζόταν.

-Κάποιος σχολαστικός που επισκέφθηκε έναν γιατρό του είπε:
"Γιατρέ μου όταν σηκωθώ από τον ύπνο , για μισή ώρα έχω σκοτοδίνες και μετά πάλι μου περνάει"
Και ο γιατρός του είπε:
"Να σηκώνεσαι μετά μισή ώρα".

-Ένας σχολαστικός έψαχνε για πολλές μέρες κάποιο βιβλίο του και δεν το έβρισκε.Κατά τύχη όμως μια μέρα, ενώ έτρωγε μαρούλια γύρισε το βλέμμα του σε μια γωνία και βρήκε το βιβλίο. Αργότερα , όταν συνάντησε έναν φίλο του που γκρίνιαζε γιατί είχε χάσει το πιο ωραίο του παλτό, του είπε:
"Μη δυσφορείς αλλά αγόρασε μαρούλια και καθώς θα τρως στρέψε το βλέμμα σου προς τη γωνία.Έτσι θα το βρεις."

-Ένας σχολαστικός μια νύχτα ρίχτηκε στη γιαγιά του κι ο πατέρας του τον έδειρε γερά.Κι αυτός του είπε:
"Εσύ τόσα χρόνια πηγαίνεις με τη μητέρα μου, χωρίς να πάθεις από μένα τίποτα και τώρα εξοργίζεσαι επειδή μ'έπιασες μια φορά με τη μαμά σου;"

-Ένας σχολαστικός κήδεψε το γιο του και όταν συνάντησε το δάσκαλό του, τού είπε:
"Συγνώμη που δεν ήρθε ο γιος μου στο σχολείο. Πέθανε βλέπεις".

-Ένας Αβδηρίτης ήθελε να κρεμαστεί, το σχοινί όμως έσπασε και τον χτύπησε στο κεφάλι.Πήγε λοιπόν στο γιατρό και του έβαλε έμπλαστρο στο κεφάλι για το τραύμα του.Μετά έφυγε και πήγε και κρεμάστηκε.

-Ένας Αβδηρίτης άκουσε ότι τα κρεμμύδια και οι βολβοί δημιουργούν αέρια.Σ'ένα ταξίδι του λοιπόν επειδή υπήρχε νηνεμία, γέμισε ένα σακκί με αυτά και το κρέμασε στην πρύμνα.

ΠΑΝΑΣ: Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΔΑΝΕΙΣΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ

Ο Πάνας (αρχ. Παν) είναι αρχαία ελληνική, ιδεατή, ανθρωπόμορφη και δευτερεύουσα θεότητα, που ήταν συνυφασμένη με την «πανίδα» της Φύσης,(άνθρωποι και ζώα) σε μια αμφίδρομη σχέση προστασίας, αλλά και προσωποποίση της γενετικής δύναμης της ζωής.

Συνδυάζοντας τον ανθρώπινο και ζωικό παράγοντα, ο Πάνας απεικονιζόταν έχοντας κάτω άκρα ζώου, «Θεός τραγοπόδαρος», πλέον ως προστάτης των κτηνοτρόφων, κυνηγών αλλά και των αλιέων με μόνιμη διαμονή του σε χώρους της φύσης (όρη, δάση, σπήλαια, κοιλάδες, ρεματιές κ.λπ). Η λατρεία του έλαβε μέγιστη ανάπτυξη παράλληλα με εκείνη του Δία και των άλλων Ολύμπιων Θεών σε όλο τον ελλαδικό χώρο και πέραν αυτού.

Η εμφάνιση του Πάνα στην Ελληνική Μυθολογία φαίνεται ν΄ ανάγεται στον 7ο αιώνα π.Χ.. Σύμφωνα με τις επικρατέστερες παραδόσεις γεννήθηκε στο όρος Λύκαιον της Αρκαδίας. Μόλις όμως τον αντίκρυσε η μητέρα του τον εγκατέλειψε τρομαγμένη από τη μορφή που είχε, με δύο κέρατα κατσικιού στο κεφάλι, μυτερά αυτιά, γενειοφόρος και τραγοπόδαρος. Ο Ερμής που αντελήφθηκε τη σκηνή έσπευσε και προστάτευσε τον έκθετο Πάνα τον οποίο και μετέφερε στον Όλυμπο όπου και τον παρουσίασε στον Δία και τους άλλους θεούς οι οποίοι και τον καλοδέχθηκαν. Στη συνέχεια επέστρεψε και ανατράφηκε από τις αρκαδικές Νύμφες, οπότε και έγινε φίλος του Διονύσου και εμφανίσθηκε πλέον ως προστάτης των γεωργών και κτηνοτρόφων και των προϊόντων τους, φίλος του κρασιού και του γλεντιού.

Ο Πάνας ήταν ο σύντροφος των Νυμφών και ακούραστος εραστής κάθε νέας ή νέου που πλησίαζε το χώρο του δηλαδή την Φύση. Προστάτης του πολλαπλασιασμού των αιγοπροβάτων δεν άργησε να θεωρείται και ο ίδιος επιβήτορας ακόμη και αυτών. Αγαπούσε τη φυσική υπαίθρια ζωή όπου περνούσε ώρες ατέλειωτες παίζοντας με το ποιμενικό του αυλό, τη σύριγγα. Λέγεται μάλιστα ότι η Σύρριγγα (αρχαία: Σύριγξ) ήταν και αυτή Νύμφη η οποία προκειμένου να τον αποφύγει μεταμορφώθηκε σε καλαμιά. Τότε ο πάνας έκοψε απ΄ αυτή ανόμια τεμάχια καλαμιού τα οποία και ενωσε σε σειρά και δημιούργησε τον αυλό του.Οι ερωτικές του περιπέτειες που είχε με τις διάφορες Νύμφες είναι πολλές σημαντικότερη των οποίων φέρεται εκείνη της αποπλάνησης της Σελήνης, (ιδεατή ερμηνεία της Νέας Σελήνης)

Χαρακτηριστικός επίσης, σχετικά με το πρόσωπό του, είναι και ο θρύλος ότι στη Μάχη του Μαραθώνα βοήθησε τους Έλληνες εναντίον των Περσών με δυνατές και τρομακτικές φωνές επαναλαμβάνοντας ρυθμικά το όνομά του "παν - παν - παν..." με συνέπεια οι Πέρσες, ακούγοντάς τον, καταλήφθηκαν από πανικό (λέξη που προέρχεται από το όνομα Παν) και υποχώρησαν.

** Η Εκκλησία στα πρώτα χρόνια του βίου της σε μια προσπάθεια να δαιμονοποιήσει την προηγούμενη θρησκεία , βρήκε στο πρόσωπο του Πάνα τον "αποδιοπομπαίο τράγο" και από τότε ο ίδιος ο Διάβολος εμφανίζεται συχνά ως τραγόμορφος , τραγοπόδαρος κτλ.

ΛΙΛΙΘ : Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Εμπνεόμενος από το (φανταστικό κατά τη γνώμη μου) μυθιστόρημα του ΤΖΟΡΤΖ ΜΑΚΝΤΟΝΑΛΝΤ "Λίλιθ" παραθέτω κάποια στοιχεία για την αινιγματική αυτή μορφή:

Μακρινός απόηχος του παρελθόντος, η Λίλιθ είναι μία απο τις σκοτεινές θεές, σαν την Περσεφόνη του χειμώνα, την Εκάτη και την Κάλι. Είναι σκοτεινές όχι γιατί έχουν κακή πρόθεση, αλλά γιατί η αναδυόμενες πατριαρχικές κοινωνίες πριν από 9,000 χρόνια περίπου την εξόριξαν στα σκοτεινά βάθη του συλλογικού ασυνείδητου.Αν ακολουθήσουμε τα μυθολογικά ίχνη αυτών των θεοτήτων πίσω στο παρελθόν, όχι μόνο θα ανακαλύψουμε πως υπήρξε μια μεγάλη αλλαγή της εικόνας του θηλυκού στο συλλογικό ασυνείδητο, αλλά θα καταλάβουμε και ποιά είναι η πηγή αυτού του υπόγειου ρεύματος ανησυχίας.

Η Λίλιθ πρωτοπαρουσιάζεται στη σουμεριανή μυθολογία πριν απο 5.000 χρόνια. Είναι η υπηρέτρια της Ινάννα, βασίλισσας του Ουρανού και η δουλειά της είναι να μαζεύει άντρες απο τους αγρούς για ιερές τελετές.Σε μία άλλη σουμεριανή ιστορία η Λίλιθ ζει στο ιερό δέντρο χουλούπου, το οποίο φύτεψε η Ινάννα στον ιερό της κήπο. Εκεί συνοδευόταν απο το φίδι που δεν μπορεί να γητευτεί,το άγριο πουλί Άντζου και τα μικρά του.Αυτά τα πλάσματα είναι τμήματα της αδάμαστης φύσης της Λίλιθ και κατέχουν γνώση που πρέπει να μεταφέρουν στην Ινάννα. Αλλά η Ινάννα δεν είναι έτοιμη να δεχτεί την γνώση και έτσι καλεί τον αδερφό της Γκιλγκαμές να κόψει το δέντρο. Το φίδι σκοτώνεται, το πουλί πετά μακριά με τα μικρά του και η Λίλιθ φεύγει για την ερημιά...

Στη Σουμερία, γύρω στην Τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ., αναφέρεται ως Λιλ, πνεύμα του αγέρα αλλά και καταστροφικός άνεμος. Στους Σημίτες της Μεσοποταμίας κατονομάζεται σαφώς ως Λίλιθ. Αργότερα η ονομασία αυτή θα συνενωθεί με την εβραϊκή λέξη Layil (Λαγίλ), που σημαίνει νύχτα, και θ’ αποκτήσει τα οριστικά πλέον χαρακτηριστικά της. Γίνεται ο συγκεκριμένος προαναφερθείς θηλυκός δαίμονας της νύχτας, ο οποίος υποδουλώνει άντρες και γυναίκες που κοιμούνται μόνοι τους,τους προκαλεί σεξουαλικά όνειρα, νυχτερινούς οργασμούς και βασανιστικές ονειρώξεις. Στη Συρία, τον όγδοο αιώνα π.Χ. περίπου , η Λίλιθ, που εδώ ονομάζεται σούκουμπους –θηλυκός δαίμονας πάντα, το αρσενικό του ονομάζεται ίνκουμπους – ταυτίζεται με μια βρεφοκτόνο μάγισσα αποκτώντας και αυτό το χαρακτηριστικό.

Ο βασικός μύθος ωστόσο της Λίλιθ ξεκινά από τη γραφή. Στη Γένεση Α 27 αναφέρεται: Και εποίησεν ο θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα θεού εποίησεν αυτόν, άρρεν και θήλυς εποίησεν αυτούς. Όπως διαπιστώνει εύκολα κανείς, ο Αδάμ ή Άνθρωπος, αλλά και ο θεός επίσης, παρουσιάζονται εδώ ως ανδρόγυνοι. Γι’ αυτό και οι καβαλιστές υποστηρίζουν πως την ώρα που ο Ευλογημένος δημιούργησε-έπλασε τον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο, τον έπλασε ανδρόγυνο. Το πλάσμα αυτό είχε δύο φύλα και δύο όψεις, μία προς κάθε κατεύθυνση. Αργότερα ο ευλογημένος διαχώρισε τον Αδάμ σε δύο όντα, δίνοντας στο καθένα από μία πλάτη. Η Λίλιθ, είναι λοιπόν, το θηλυκό μέρος του Αδάμ ή Αδαμάχ, η θηλυκή εβραϊκή λέξη για τη γη και το χώμα, μία και το αρχικό αυτό πλάσμα φτιάχτηκε απ’ αυτά τα υλικά.

Ο διαχωρισμός του ανδρόγυνου Αδάμ έγινε για να του δοθεί μία σύντροφος, γιατί η εμπειρία του από την ενστικτώδη συμπεριφορά των ζώων του Παραδείσου,δηλαδή τη συνεύρεση του καθενός με το ταίρι του, τον έκαναν να συνειδητοποιήσει τη μοναξιά του. Έτσι, ο θεός απέσπασε από τον Αδάμ το θηλυκό μέρος του για να του γίνει η σύντροφός του. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, και αφού είχε πραγματοποιηθεί ο διαχωρισμός, το ατελές προς ώρας πλάσμα Λίλιθ δέχτηκε την εωσφορική, δαιμονική επίδραση του ΣΑΤΑΝΑ, με αποτέλεσμα τα όντα που γεννούσε στη συνέχεια η Λίλιθ, μετά την ένωσή της με τον Αδάμ, να είναι διαβολικά τερατόμορφα. Στο Ζοχάρ πάντα ο ραβίνος Συμεών δηλώνει:” Βρήκα γραμμένο σ’ ένα παλιό βιβλίο πως αυτό το θηλυκό δεν ήταν άλλο από την αρχική Λίλιθ που έμεινε μαζί του και συνέλαβε απ’ αυτόν”. (Ζοχάρ I, 34Β)

Στη συνέχεια, κάποια στιγμή η Λίλιθ εγκατέλειψε τον Αδάμ και κατέφυγε στις ερημιές της Ερυθράς Θάλασσας κι εκεί παντρεύτηκε με τον Διάβολο. Και τότε ο Ιεχωβά δημιούργησε, με τον γνωστό τρόπο, δηλαδή απ’ την πλευρά του Αδάμ, τη δεύτερη σύζυγο του, την υποτακτική Εύα. «Η Λίλιθ, για να εκδικηθεί την ανθρώπινη σύζυγο του Αδάμ, παρότρυνε την Εύα να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό και να συλλάβει τον Κάιν, αδερφό και φονιά του Άβελ», σημειώνει ο Μπόρχες. Ο θεός την τιμώρησε για την εξαπάτηση της αθώας Εύας κόβοντας τα πόδια του ερπετού, τη μορφή του οποίου είχε πάρει. Γι’ αυτό, κατά μία εκδοχή, η Λίλιθ δεν έχει χέρια και
πόδια για περιπτύξεις και εναγκαλισμούς.

Μετά το αρχέγονο μυθολογικό της σχήμα, η μορφή της ποικίλλει. Μια πρώτη εκδοχή την παρουσιάζει με σώμα ερεθιστικά όμορφης γυναίκας από το κεφάλι μέχρι τη μέση, αλλά από κει και κάτω είναι πύρινη φλόγα. Μια άλλη εκδοχή, η συνηθέστερη, τη θέλει από τη μέση και πάνω πάντα σαγηνευτική, προκλητική και ακαταμάχητη γυναίκα και από τη μέση και κάτω ερπετό. Στο Μεσαίωνα θα συναντηθεί ως Λίλι ή Λίλου δεν είναι πλέον φίδι αλλά φάντασμα της νύχτας ή τέρας ή δαίμονας «πού ρίχνεται σ΄αυτούς που κοιμούνται μονάχοι ή περπατούν στους έρημους δρόμους».

Η πιο διαδεδομένη παραλλαγή της είναι της γυναίκας με την υπνωτιστική ομορφιά, της οποίας όμως τα πόδια, παρόλο που είναι καλλίγραμμα, σκεπάζονται με πυκνές, σκληρές τρίχες, ιδιομορφία για την οποία ντρέπεται ιδιαιτέρως. Γι΄αυτό και δεν τα εκθέτει ποτέ σε κοινή θέα.Όταν, όμως, κάποιος άντρας τα δει κατά τύχη, είναι πλέον
πολύ αργά γι’ αυτόν.

Όπως διαφαίνεται, ουσιαστικά η Λίλιθ είναι το πρωταρχικό, αρχέγονο πρότυπο του μετέπειτα βρικόλακα, του οποίου το μολυσμένο θανατηφόρο δάγκωμα ταξιδεύει ανάμεσα στους αιώνες. Εκτός από την επιθυμία του αίματος, η Λίλιθ έχει ακόμα την αρρωστημένη, ανίερη συνήθεια να παρακολουθεί αόρατη ζευγάρια που συνευρίσκονται κατά τη διάρκεια της νύχτας, με πρόθεση να κλέψει σπέρμα απ’ αυτά προκειμένου να δημιουργήσει νέους δαίμονες. Μισεί βαθύτατα τα παιδιά των ανθρώπων και τις μητέρες τους, επειδή τα δικά της είναι αποκρουστικά και τερατόμορφα, γι’ αυτό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επέμβει στο μέλλον τους ή ακόμα να τα καταστρέψει.

Ο εβραϊκός μύθος της Λίλιθ παραπέμπει στον αρχαιοελληνικό μύθο του ανδρόγυνου’ επίσης δεν είναι και άσχετος με τον δαίμονα Άλην των Ελλήνων της Καππαδοκίας ή με τις πανάρχαιες εκείνες δοξασίες που θεωρούν γενικά ερμαφροδιτισμό ως πρώτη μορφή του ανθρώπου. Μεταγενέστερες ιουδαϊκές παραδόσεις ονομάζουν Λίλιν δαίμονες της νύχτας, πλάσματα αντίστοιχα με την ελληνική στρίγκλα, λάμια, μορμώ, Αελλώ και άλλα ανάλογα σκοτεινά μυθικά όντα.

ΠΗΓΕΣ: blackstage.gr
aneksigito.gr