Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ "ΕΑΛΩ" ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, POLIS ART CAFE



«Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ που με τιμάτε με την παρουσία σας. Αποφάσισα σήμερα να σας πω δυο λόγια για το πώς προέκυψε αυτή η συλλογή.


Ξεκίνησα να γράφω αυτά τα ποιήματα, παράλληλα με άλλα κείμενα, τον Οκτώβριο του '12 και η "παραγωγική" περίοδος κράτησε περίπου 2 χρόνια, ως το 2014, με πολλά σκαμπανεβάσματα και αλλαγές στο ύφος, την τεχνική, την έκταση, τη γλώσσα, τους ποιητές που μ’ επηρέασαν κτλ.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή η σκέψη μου ήταν η εξής (και κρατήστε το αυτό): Η έκδοση μιας συλλογής διηγημάτων! Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ακόμη και τώρα αντιδρώ αμήχανα στην ιδιότητα του ποιητή.
Μέσα σε αυτή τη δημιουργική σύγχιση λοιπόν γράφτηκαν και αυτά τα ποιήματα. Και πρέπει να σας πω ότι γράφτηκαν κυριολεκτικά παντού: Στο δρόμο, στη στάση, στα διαλείμματα κάποιου μαθήματος, στη δουλειά, στο σπίτι, στο ταξίδι, παντού.
Και ενώ η απλή και καθημερινή γλώσσα, ήταν και είναι συνειδητή μου επιλογή, βλέπω εκ των υστέρων ότι αυτό το γεγονός (το ότι γράφτηκαν παντού), συνετέλεσε με τον δικό του τρόπο στη διαμόρφωση αυτής μου της επιλογής.
Η ύπαρξη της Θεσσαλονίκης ως σκηνικού είναι, για μένα τουλάχιστον,  αυτονόητη. Όσοι από εσάς έχετε έρθει στη Θεσσαλονίκη έχετε μια ιδέα για τη ζωή και τους ανθρώπους της. Αυτή η ιδέα όμως είναι μόνο εν μέρει σωστή. Είναι η εικόνα των "έξω", η βιτρίνα. Υπάρχει μια άλλη Θεσσαλονίκη εξίσου γοητευτική, αν όχι περισσότερο, που δεν σου αποκαλύπτεται ευθύς εξ αρχής. Με όλα τα καλά κι ανάποδά της. Αυτή την πλευρά της θέλησα να δείξω. Τη μέσα πλευρά της. Αυτή που έζησα και ζω.
Μια πτυχή αυτής της πλευράς λοιπόν ταυτίζεται με έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου: τον Χρόνο. Στη Θεσσαλονίκη βλέπεις παντού το πέρασμα του χρόνου και τις συνέπειες που αυτό επέφερε. Βυζαντινά τείχη στον ακάλυπτο μιας οικοδομής, πολυκατοικίες με πυλωτή δίπλα από ένα παλιό σπίτι μικρασιατών με φυτά στην αυλή. Και πολλά άλλα. 
Εκτός από αυτές τις αλλαγές όμως ο χρόνος, φυσικά, αλλάζει και τους ανθρώπους, τις σχέσεις μεταξύ τους και με το γύρω περιβάλλον. Τους αλλοιώνει, μέσα κι έξω. Άκουσα κάποτε ότι τη διαφορά στη Θεσσαλονίκη την κάνουν οι άνθρωποί της. Ποιοί είναι αυτοί όμως; Και γιατί είναι αυτοί και όχι κάποιοι άλλοι; Η απάντηση, μη σας εκπλήσσει,  βρίσκεται και πάλι στον Χρόνο. Όσο περνάει, τόσο είναι εκεί να στο θυμίζει.
Κι επειδή το μεγαλοπρεπές πρόσωπο της Θεσσαλονίκης  είναι κυρίως Βυζαντινό: "Εάλω" λοιπόν.
Με ρώτησε ένας δημοσιογράφος στον Βόλο: Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον Χρόνο; Υπάρχει τρόπος ν' αποφύγουμε αυτή την άλωση; Η απάντησή μου: Ναι υπάρχει. Μέσω της μνήμης. Η μνήμη είναι για μένα το κύριο όπλο απέναντι στον Χρόνο και έτσι προσπάθησα να τον παλέψω μέσα σε αυτή τη συλλογή. Εγκλωβίζοντας στιγμές, βιώματα, διηγήσεις κι εντυπώσεις, δικές μου ή άλλων, μέσα σε έναν κοινό τόπο.
Αυτό βέβαια δεν έγινε συνειδητά. Στην αρχή τουλάχιστον όχι. Ώσπου έκανα την απαραίτητη παύση και κοίταξα από μακριά το υλικό που είχα μαζέψει. Διηγήματα και ποιήματα. Άρχισα να τα οργανώνω, να τα διορθώνω, να τα μοιράζομαι κι εκεί φάνηκε αυτό που δεν είχα δει από την αρχή. 19 ποιήματα, από ένα σύνολο περίπου 24. Και είδα μέσα σε αυτά τα ποιήματα όλα αυτά για τα οποία σας μίλησα πριν. Και αν νομίζετε ότι το δύσκολο είχε περάσει, γελιέστε.
Ξεκίνησε μια περίοδος πυρετωδών διορθώσεων, συζητήσεων, αμφιβολιών, αμφιβολιών, αμφιβολιών, ακόμη και καυγάδων με φίλους συναδέλφους σχετικά με τη γλώσσα, τα μέτρα, τους ρυθμούς, το νόημα, τη δομή και άλλα τέτοια τεχνικά ζητήματα της γραφής. Αποτέλεσμα να δυσκολέψω πολύ τον κ.Κορίδη στη μετέπειτα επιμέλεια της συλλογής. Κράτησα δυο παρατηρήσεις του  νομίζω.
Από εκεί και πέρα η ιστορία συντομεύει: Ένα δειλό mail στις εκδόσεις Ιωλκός, η απάντησή τους, η αποστολή του υλικού, η έγκριση και ιδού: εγένετο η συλλογή.
Ξαναγυρνώντας λοιπόν στον αρχικό μου στόχο του 2012, αυτόν της έκδοσης μικρών ιστοριών, μπορώ να πω εν μέρει ότι τον πέτυχα. Και αυτό γιατί η συλλογή αυτή, με τα 19 ολιγόστιχα ποιήματα, είναι μια ιστορία, αποτελούμενη από πολλές μικρές, με αρχή μέση και τέλος, το περιεχόμενο της οποίας τ’ αφήνω σε σας να το ανακαλύψετε.
Σας ευχαριστώ για τον Χρόνο σας.»

Πάνος Παπαπαναγιώτου
Αθήνα
27/02/2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου