Μικρές ιστορίες, βγαλμένες από την καθημερινότητα ενός συνοικιακού συνεργείου αυτοκινήτων της Θεσσαλονίκης.
«ΠΟΣΑ
ΘΕΣ για να το κάνεις, μάστορα;» με ρωτάει.
«Πενήντα» του λέω.
«Θέλω να σου δώσω τα μισά» μου λέει.
«Εγώ, όμως, δε θέλω» του λέω.
«Κρίμα» μου λέει.
«Όντως» του απαντώ.
Στέκεται. Με κοιτάει.
Φοβάμαι.
*
ΕΓΩ
ΚΡΑΤΑΩ ΑΠ’ ΤΗ ΜΙΑ, εκείνος απ’ την άλλη.
«Τράβα ρε» του λέω «μη φοβάσαι, δεν παθαίνει
τί-
ποτα.
Με δύναμη, σαν να ’ναι η πεθερά σου!».
Το
’σπασε.
*
ΕΡΧΟΝΤΑΙ
ΜΑΖΙ – η γυναίκα του οδηγάει.
Εκείνη μάς λέει τη βλάβη, μας ρωτάει τι
χρειάζε-
ται,
αν δίνουμε εγγύηση, πότε θα είναι έτοιμο κι όταν
το
θέμα φτάνει στο οικονομικό, τον βλέπω να βγαίνει
και
να πλησιάζει. Αλλά κι αυτό εκείνη το κανονίζει.
Εκείνος
ψάχνει απλώς μια φωτιά.
*
ΞΗΛΩΜΕΝΟ
αμάξι – η δουλειά στα μισά.
«Εγώ στα χρόνια σου, μάστορα» μου λέει
«είχα πά-
ρει
τη μισή πόλη, μην κοιτάς τώρα που μεγάλωσα».
«Την άλλη μισή γιατί την άφησες;» του λέω.
«Μετακόμισα» μου απαντά.
Και
στρίβει τη βέρα στο δάχτυλο.
*
«ΟΙ
ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΑ, μάστορα» μου λέει «εί-
ναι
μετρημένες. Αν δεν τις ξοδέψεις σοφά, θα καταλή-
ξεις
να μαγειρεύεις μπάμιες από νωρίς το πρωί».
«Δε μου αρέσουν» του λέω.
«Αν τις φας όπως τις κάνω εγώ» μου λέει
«θα ξε-
τρελαθείς».
Ήμουν
σίγουρος.
*
ΣΤΟ
ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΑΝΑΠΟΔΑ – θέλει κάτι να ρω-
τήσει.
Παρκάρει λάθος, κάνει να το διορθώσει.
Χτυπάει
έναν
κάδο, τρώει τη ζάντα στο πεζοδρόμιο, στην πρώ-
τη
κόρνα βάζει όπισθεν, τεθλασμένη οπισθογωνία,
Παραλίγο
τραγωδία με πεζό, πατάει γκάζι, φεύγει.
Αν
πετύχει η μαλακία, τύφλα να ‘χει το γαμήσι.
*
ΜΟΥ
ΕΞΗΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΕΝΤΑ ΤΟΥ.
«Εγώ, μάστορα» μου λέει «έβαλα στη σούβλα
μου
μετα-συρματιστή
και την έριξ’ απευθείας στο ρέμα».
Σε
νίκησε, Αντρέ Μπρετόν.
*
ΚΑΔΟΣ
– ΣΥΝΕΓΕΙΟ – Κάδος – Κάδος ανακύκλω-
σης.
Πετάει το σκουπίδι του κάπου ανάμεσα στο
Κάδος-
Συνεργείο
και το Χέστηκα.
Και
ξανά προς τη δόξα τραβά.
Πάνος Παπαπαναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου