Σταύρ-ωση, από το σταυρό-ω και ί-στημι, στήνω, τοποθετώ κάτι όρθιο.
Ως Σταύρωση ορίζεται η μέθοδος εκτέλεσης θανατικής ποινής με κάρφωμα ή και δέσιμο του θύματος επάνω σε πάσσαλο, δένδρο ή σε σταυρό σχήματος T. Με κεφαλαίο Σ (Σταύρωση) αναφέρεται στην εκτέλεση του Ιησού Χριστού μέσω καθήλωσης σε σταυρό πάνω στον λόφο του Γολγοθά στην Ιερουσαλήμ. Αν και ο Ηρόδοτος χρησιμοποιεί τους όρους ανασκολοπίζειν για την τοποθέτηση των θυμάτων εν ζωή και ανασταυρούν για την καθήλωση των πτωμάτων τους, μετά από εκείνον, τα δύο ρήματα γίνονται συνώνυμα και εκφράζονται με τον όρο Σταύρωση-Σταυρώνω.
Γνωστό και ως La Maison En Petits Cubes, το παρακάτω βίντεο είναι μια Ιαπωνική ταινία κινουμένων σχεδίων του σκηνοθέτη Kunio Katô. Βραβεύτηκε με το Oscar Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων το 2009. Δείτε γιατί...
Το RMS TITANIC (ή SS TITANIC) (ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ) ήταν ένα βρετανικό υπερωκεάνιο επιβατηγό πλοίο, που ναυπηγήθηκε από τα ναυπηγεία Harland και Wolff, στο Μπέλφαστ, για την εταιρία "White Star Line".Ο Τιτανικός αποτελούσε στην εποχή του κυριολεκτικά ένα θαύμα της ναυπηγικής, αποτελώντας ένα πρωτοποριακό τύπο πλοίου. Ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες για την εποχή του. Ανελκυστήρες για γρήγορη πρόσβαση στα διάφορα καταστρώματα, χαμάμ, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο και υπέρμετρη πολυτέλεια, ιδιαίτερα το σέρβις και το φαγητό που πρόσφερε σε επιβάτες της Α' θέσης ήταν πολύ πλουσιότερο και από τα αντίστοιχα των σύγχρονων ξενοδοχείων 5 αστέρων. Για πολλούς εκείνη την εποχή χαρακτηριζόταν ως το αβύθιστο πλοίο, και τούτο διότι ουσιαστικά ήταν δύο πλοία το ένα εντός του άλλου όπου το ενδιάμεσο κενό αποτελούσαν τα πρωτοποριακά για τότε διπύθμενα καθώς και πλευρικοί χώροι δεξαμενών.
Το θέμα της γραφής της Ελληνικής γλώσσας με λατινικό αλφάβητο (greeklish) δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη την Ακαδημία Αθηνών. Ακολουθεί η σχετική ανακοίνωση για το θέμα υπογεγραμμένη από 40 Ακαδημαϊκούς.
Σκέψεις για τα greeklish, την «αγγλοσαξοποίηση» της ελληνικής γλώσσας και τη γλωσσική ρύπανση του διαδικτύου. Κώστας Πνευματικός (ή σε greek-kill-lish: Kvstaw Pnebmaticow)
Τα Greeklish (Γκρίκλις), από τις λέξεις greek (ελληνικά) και english (αγγλικά), γνωστά και ως Grenglish, Λατινοελληνικά ή Φραγκολεβαντίνικα, είναι η ελληνική γλώσσα γραμμένη με το λατινικό αλφάβητο. Είναι ένα είδος μεταγραφής. Τα greeklish χρησιμοποιούνται στο διαδίκτυο όταν Έλληνες επικοινωνούν μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, IRC ή instant messaging. Επίσης, χρησιμοποιούνται πολλές φορές σε μηνύματα τύπου SMS (κινητής τηλεφωνίας), καθώς και μεταξύ Ελλήνων που ζουν καιρό σε αγγλόφωνες χώρες.
Στη Μυθογένεια "ο Μύθος γίνεται πραγματικότητα". Στην περίπτωση του Ρασπούτιν όμως ισχύει η "Αντι-Μυθογένεια": Μια πραγματικότητα που πέρασε στη σφαίρα του Μύθου. Είναι η ιστορία του Ρασπούτιν,του διάσημου Ρώσου τυχοδιώκτη, ηδονολάτρη, εξουσιομανή, θαυματουργού, ρήτορα, ακόλαστου, άγιου!
"Είναι ένας άνθρωπος που σου παίρνει τη βούληση και την ψυχή σου και τις κάνει δικές του."
Η Ιστορία έχει έναν πολύ παράξενο τρόπο να επαναλαμβάνεται. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν μπορείς με ακρίβεια να κατανοήσεις το παρόν ή ακόμα και να προβλέψεις το μέλλον! Σαν κάποιο μικρό παιδί να παίζει ξανά και ξανά το ίδιο παιχνίδι αλλάζοντας μόνο τα "πιόνια" του ,κρατώντας ωστόσο το ίδιο πάντα "σενάριο". Παρακάτω λοιπόν ακολουθεί η ιστορία του JohnLaw, του ανθρώπου που εφηύρε το χρήμα ως χαρτονόμισμα.
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάποια στιγμή στη ζωή σας είπατε ή ακούσατε ή διαβάσατε την παραπάνω φράση,στα Ελληνικά ή στα Αγγλικά. Στη μουσική,στα βιβλία,στον κινηματογράφο είναι ίσως η πλέον αμφιλεγόμενη, φρικτή,ευτράπελη αλλά και ειρωνική φράση. Αυτό που ίσως δεν ξέρατε , είναι η Μυθική της προέλευση!Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Καλά φάγαμε, ακόμη καλύτερα ήπιαμε, επιστροφή στον κόσμο μας τώρα.(Αυτόν της Μυθογένειας...)
Η ιστορία έχει ως εξής: Μ.Σάββατο βράδυ στο σπίτι του Slade (για όσους τον γνωρίζουν), ακούγοντας βινύλια και συζητώντας. Κάποια στιγμή μου συστήνει μέσω youtube την κ. Diamanda Galas.Αυτό που άκουσα δεν θύμισε σε τίποτα ό,τι είχα ακούσει μέχρι τώρα. Λίγα λόγια για την εν λόγω μορφή λοιπόν.
Η Diamanda Galas γεννήμένη στις 29 Αυγούστου 1955 από Έλληνες γονείς στην Αμερική είναι αγγλιστί μια"avant-garde performance artist, vocalist, keyboardist, and composer"!Η φωνή της χαρακτηριστική ,διαπεραστική και αξεπέραστη, η δε μουσική της...ας πούμε διαφορετική! Ακολουθεί ένα μικρό μόνο δείγμα της δουλειάς της σε συνεργασία με τον John Paul Jones .
Από την άλλη μεριά έχουμε τους Rotting Christ, ένα metal Ελληνικό συγκρότημα οι οποίοι στα 20 χρόνια που παίζουν μουσική έχουν καταφέρει να κερδίσουν το θαυμασμό και το σεβασμό των απανταχού fan της σκληρής μουσικής. Με παγκόσμιες περιοδείες και άλμπουμ που θα ζήλευαν και τα μεγαλύτερα ονόματα της Metal πλέον έχουν καθιερωθεί ως κλασσικοί του είδους. Ορίστε ένα δείγμα και από αυτούς.
Θα αναρωτιέστε τι σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι δυο μεταξύ τους...
Λοιπόν, στον τελευταίο δίσκο τους οι Rotting Christ έκαναν μια πολύ πετυχημένη διασκευή ενός κομματιού της Diamanda Galas, με την ίδια φυσικά να συμμετέχει. Το θέμα του δίσκου της Diamanda Galas "Defixiones" αντλείται από της σφαγές Ελλήνων και Αρμενίων της Μ. Ασίας στις αρχές του 20ου αιώνα. Το τραγούδι στο οποίο οι Rotting Christ και η Galas συνεργάστηκαν αναφέρεται στην καταστροφή της Σμύρνης και τις σφαγές που έλαβαν χώρα εκεί. Η συγκεκριμένη διασκευή περιέχεται στον τελευταίο δίσκο των Rotting Christ με τίτλο "Aealo" (ελληνιστί ΕΑΛΩ).Δεν έχει νόημα να πω περισσότερα. Απλά απολαύστε αυτή τη μοναδική συνεργασία. (Στο βίντεο περιέχονται οι στίχοι στα Αγγλικά και στα Ελληνικά)
Πρέπει να ομολογήσω ότι πρόκειται για έναν από τους αγαπημένους μου Μύθους. Το γιατί, για όσους δεν γνωρίζουν τον Μύθο, ελπίζω να το καταλάβετε μόλις τον διαβάσετε. Πρέπει επίσης να σας πω ότι σκέφτηκα πολύ τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να μοιραστώ τον Μύθο αυτό μαζί σας. Τελικά αποφάσισα να τον παραθέσω όπως είναι,πιστεύοντας ότι θα έχει την ίδια επίδραση σε εσάς όπως είχε και σε μένα. Και αν ο υπότιτλος του ιστολογίου μιλάει για τον "Μύθο που έγινε πραγματικότητα" δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο και πιο "ζωντανό" παράδειγμα Μύθου (που γίνεται καθημερινά,αιώνες τώρα,πραγματικότητα) από αυτόν του Βελλεροφόντη.
Βγήκε πάλι σήμερα, αρματωμένος , λαμπρός , ίδιος με θεό. Κραδαίνοντας τη θεϊκή ασπίδα και το φοβερό σπαθί.Η δόξα τον περιμένει και πάλι στην πεδιάδα της Τροίας. Οι ιαχές του πολέμου έδιωξαν μακριά την πρωινή αύρα. Τώρα γύρω βασιλεύει ο θρήνος και ο οδυρμός για τις ζωές που χάνονται και για εκείνες που θα χαθούν. Δεν υπάρχει χώρος για αναμνήσεις.Η καλή ζωή έμεινε πίσω στα όνειρα της Νύχτας. Τώρα μόνο ο θάνατος γεμίζει το μυαλό του. Ζωσμένος τη φλόγα της εκδίκησης ,καίει στο πέρασμά του κάθε πιθανή ελπίδα για σωτηρία. Θέλει να φτάσει ως τα τείχη, να τα γκρεμίσει!Εκείνος. Μόνος του. Δεν χρειάζεται κανέναν. Και οι γενιές που θα έρθουν θα τραγουδούν το όνομά του: Αχιλλέας ο φονευτής του Έκτορα,ο πορθητής της Τροίας!Όμως φαίνεται ότι κάτι άλλαξε σήμερα...Ξαφνικά η μάχη γυρνάει και πάλι. Τι συμβαίνει; Δεν τον φοβούνται πια; Δεν χόρτασαν θάνατο και αίμα από το σπαθί του; Δεν τον βλέπουν ζωσμένο με την πανοπλία του Ήφαιστου; Δεν βλέπουν το αίμα των αδερφών τους και των παιδιών τους στο πρόσωπο και στα χέρια του; Τότε και ενώ ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή σε ακόμα έναν εχθρό την είδε...
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ήταν ένας ήσυχος κύριος. Δεν είχε πολλές παρέες-μάλλον δεν είχε καθόλου-ούτεοικογένεια.Τουλάχιστον όχι από όσα έμαθα ή άκουσα για αυτόν κατά καιρούς. Όσο τον θυμάμαι ήταν ο ίδιος πάντα: Χοντρά κοκάλινα γυαλιά ,σκούρα και συνήθως περιποιημένα κοντά μαλλιά, πουκάμισο, γιλέκο και κοστούμι. Λόγω μάλιστα της εμφάνισής του αυτής και σε συνδυασμό με την βαριά φωνή του και τον αργό αλλά σταθερό τρόπο ομιλίας του, είχε γίνει γνωστός στη γειτονιά σαν κ.Καθηγητής. Δεν έμαθα ποτέ αν στ'αλήθεια ήταν καθηγητής ή τί δίδασκε. Το σίγουρο είναι ότι ήταν πολύ μορφωμένος.
Τα βιβλία ήταν η ζωή του. Τον έβλεπα κάποιες φορές στο δρόμο με ένα βιβλίο πάντα στο χέρι. Συνήθως τα βιβλία του ήταν παλιά. Τόμοι χοντροί και δερματόδετοι που μόνο να φανταστώ μπορούσα πότε και από ποιον είχαν εκδοθεί. Κάποιοι λέγαν ότι τα είχε κληρονομήσει από τον πλούσιο παππού του, άλλοι ότι γύρισε όλον τον κόσμο προσπαθώντας να τα συλλέξει ένα προς ένα. Ακούγονταν επίσης διάφορα για την σπανιότητά τους και για την αξία τους.
Όπως και να έχει κανείς ποτέ δεν έμαθε τίποτε περισσότερο για αυτά, παρά μόνο αυτά που πρόκειται να σας πω εγώ. Βλέπετε ο κ.Καθηγητής είχε το πάθος του για τα βιβλία, αλλά είχε και αδυναμίες. Μια από αυτές ήταν ότι εμπιστευόταν εύκολα τους ανθρώπους γύρω του. Τόσο εύκολα που σχεδόν πάντα έμενε μόνος του και απογοητευμένος .
Ξέρω ότι δεν είσαι αυτός που δείχνεις. Ξέρω ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα και ξέρω τι έκανες τον 4ο αιώνα μ.Χ. Και επειδή δεν ήμουν καλό παιδί φέτος , σκέφτηκα να συνεχίσω έτσι και να αποκαλύψω σε όλους την πραγματική ιστορία σου.Βλέπεις δεν μου αρέσει η ιδέα να μπαίνει κάποιος στο σπίτι μου την ώρα που εγώ κοιμάμαι αφήνοντάς μου για δώρο ένα παιχνίδι madeinchina(την ώρα μάλιστα που εγώ έχω ζητήσει ειρήνη,αγάπη,υγεία!).Προσπάθησα πολύ , να το ξέρεις αυτό.
Γράμμα στο γράμμα, χρόνο με τον χρόνο περίμενα από εσένα μια κίνηση καλής θέλησης. Αλλά τίποτα. Μόνο αρκουδάκια και αυτοκινητάκια. Έχουμε και λέμε λοιπόν...
[...]"Και αυτοί μεν εδώ τέτοιου είδους άνθρωποι υπήρξαν, αντάξιοι της πατρίδας τους. Σεις δε οι επιζώντες πρέπει να εύχεσθε, το γενναίο σας φρόνημα απέναντι στους εχθρούς να είναι περισσότερο τυχερό από αυτό των προηγούμενων νεκρών, με κανέναν όμως τρόπο να καταδέχεσθε να είναι λιγότερο τολμηρό, και να μην κρίνετε την αξία του φρονήματος αυτού από τους επαίνους του ρήτορα μόνο, ο οποίος θα μπορούσε να την μεγαλοποιήσει όσο ήθελε ενώπιόν σας – αν και σεις τα ξέρετε το ίδιο καλά με αυτόν – αναφέροντας όλα τα καλά που υπάρχουν στην άμυνα εναντίον των εχθρών, αλλά μάλλον να παρατηρείτε καθημερινά τη δύναμη της πόλης, όπως αυτή παρουσιάζεται με έργα, και να κυριεύεσθε λίγο από έρωτα προς αυτήν, και όταν σας φανεί ότι είναι μεγάλη, να συλλογίζεσθε ότι όλα αυτά τα απέκτησαν άνθρωποι τολμηροί που είχαν συναίσθηση του καθήκοντός τους, και κατά την ώρα της μάχης είχαν πάντοτε μπροστά στα μάτια τους τον φόβο του ντροπιάσματος, όσες φορές δε αποτύγχαναν σε κάποια τους προσπάθεια, δεν νόμιζαν ότι για τον λόγο αυτό έπρεπε να στερήσουν και την πόλη από τις υπηρεσίες τους, αλλά συνεισέφεραν υπέρ αυτής την ωραιότερη συνεισφορά.
Γιατί ενώ όλοι μαζί από κοινού πρόσφεραν στην υπηρεσία της πατρίδας τα σώματά τους, απελάμβαναν ατομικά κάθε ένας, σαν ανταμοιβή τρόπον τινά, τον έπαινο, ο οποίος δεν γερνάει ποτέ, και τον πιο επίσημο τάφο, που είναι δυνατόν να αποκτήσει άνθρωπος, δεν εννοώ δε τον τάφο, στον οποίο έχουν εναποτεθεί τα λείψανά τους, αλλά μάλλον τον τάφο, στον οποίο απομένει μετά θάνατον η δόξα τους και μνημονεύεται αιωνίως σε κάθε παρουσιαζόμενη κάθε φορά ευκαιρία είτε λόγου είτε έργου. Γιατί των επιφανών ανδρών τάφος είναι η Γη ολόκληρη, και την ύπαρξή τους δεν την φανερώνει μόνο η επιγραφή μιας στήλης σε κάποιο μέρος της πατρίδας τους, αλλά και στα ξένα μέρη είναι εγκατεστημένη μια άγραφη ανάμνηση αυτών σκαλισμένη όχι σε κάποιο έργο τέχνης αλλά μάλλον στις καρδιές ενός εκάστου των ανθρώπων.
Αυτούς λοιπόν , εσείς τώρα να τους μιμηθείτε, και με τη σκέψη ότι ευδαιμονία είναι η ελευθερία, ελευθερία δε η τόλμη, μην τρομοκρατείσθε από τους κινδύνους του πολέμου.
Γιατί δεν θα ήταν δικαιότερο να αψηφούν την ζωή τους οι δυστυχούντες άνθρωποι, οι οποίοι δεν ελπίζουν να απολαύσουν κανέναν καλό, αλλά οι ευτυχισμένοι, οι οποίοι κατά την διάρκεια ακόμη της ζωής τους διατρέχουν τον κίνδυνο να δουν την κατάστασή τους να μεταβάλλεται στην αντίθετη, δηλαδή την δυστυχία, και για τους οποίους θα ήταν πολύ σημαντική η διαφορά, αν υποτεθεί ότι πάθαιναν κανένα ατύχημα. Γιατί προξενεί μεγαλύτερο πόνο, σε έναν βέβαια που έχει κάποια υψηλοφροσύνη, η εξαθλίωση που συνοδεύεται από εκφυλισμό, παρά ο θάνατος που του έρχεται ξαφνικά, χωρίς καν να γίνει αισθητός, επάνω στην ακμή της σωματικής του δύναμης και επάνω στις ελπίδες που τρέφει και ο κάθε θνητός."[...]
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΙΙ 34-36 Απόσπασμα από τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλή τον οποίο εκφώνησε κατά την ταφή των πρώτων νεκρών Αθηναίων στρατιωτών στο πρώτο έτος του ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λοιπόν, είπα, ύστερ’ απ’ αυτά, παρομοίασε με μια εικόνα σαν κι αυτή την ανθρώπινη φύση αναφορικά με την παιδεία και την απαιδευσία. Φαντάσου δηλαδή ανθρώπους σε υπόγειο οίκημα με μορφή σπηλιάς, που έχει την είσοδό του ανοιχτή προς το φως της μέρας, που το μάκρος της πιάνει πέρα πέρα όλη τη πρόσοψη της σπηλιάς και να βρίσκονται εκεί από την παιδική τους ηλικία αλυσοδεμένοι και στα σκέλη και στον αυχένα, ώστε να μένουν με το σώμα τους ακίνητο, έτσι που να μην βλέπουν παρά μόνο ό,τι είναι μπροστά τους, ενώ δεν έχουν την δυνατότητα, εξαιτίας της αλυσίδας, να περιφέρουν ολόγυρα το κεφάλι τους. Και πίσω τους, σε αρκετή απόσταση, σ’ επίπεδο ψηλότερο απ’ αυτούς ν’ ανάβει φως από φωτιά• και στο ενδιάμεσο, ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες, δρόμος ανηφορικός και παράλληλα μ’ αυτόν να’ ναι χτισμένος μαντρότοιχος, να, σαν τα χαμηλά διαφράγματα που τοποθετούν οι ταχυδακτυλουργοί μπροστά στους θεατές, πάνω απ’ τα οποία δείχνουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.
ΓΛΑΥΚΩΝΒλέπω, είπε ο Γλαύκων. ΣΩ. Βλέπε λοιπόν ανθρώπους να κουβαλούν, παράλληλα με αυτόν τον μαντρότοιχο, σκεύη κάθε λογής, υψωμένα πάνω απ’ τον μαντρότοιχο, και ανδριάντες και άλλα ομοιώματα ανθρώπων και ζώων, λίθινα και ξύλινα, φιλοτεχνημένα με κάθε τρόπο• κι όπως θα περίμενε κανείς, άλλους απ’ τους διερχόμενους αχθοφόρους να μιλούν, άλλους να σιωπούν. ΓΛ. Παράξενη εικόνα περιγράφεις, είπε, και παράξενους δεσμώτες. ΣΩ. Ολόιδιους με μας, αποκρίθηκα• γιατί πιστεύεις ότι άνθρωποι σε τέτοια κατάσταση πρώτα πρώτα θα έχουν δει τίποτ’ άλλο εκτός απ’ τις σκιές του εαυτού τους και των συνδεσμωτών τους, που τις σχηματίζει η λάμψη της φωτιάς στον απέναντι απ’ αυτούς τοίχο της σπηλιάς; ΓΛ. Μα γίνεται να δουν τίποτ’ άλλο, είπε, εφόσον είναι αναγκασμένοι να έχουν το κεφάλι τους ακίνητο σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους; ΣΩ. Και τι θα ‘χουν δει απ’ εκείνους τους διερχόμενους αχθοφόρους; τίποτ’ άλλο, εκτός απ’ τις σκιές τους; ΓΛ. Μόνο αυτές, βέβαια. ΣΩ. Λοιπόν, αν είχαν τη δυνατότητα να κουβεντιάζουν μεταξύ τους, δεν έχεις τη γνώμη ότι θα νόμιζαν πως οι σκιές που βλέπουν είναι πραγματικά αντικείμενα; ΓΛ. Οπωσδήποτε. ΣΩ. Και τι νομίζεις, αν απ’ τα βάθη του δεσμωτηρίου η ηχώ αναμετέδιδε τις φωνές, κάθε φορά που κάποιος απ’ τους διερχόμενους θα μιλούσε, πιστεύεις ότι θα φαντάζονταν ότι κάτι άλλο βγάζει φωνή και όχι οι σκιές των διερχόμενων; ΓΛ. Μα τον Δία, όσο για μένα, τίποτ’ άλλο. ΣΩ. Λοιπόν, είπα, άνθρωποι σε αυτή την κατάσταση θα πίστευαν ως πραγματικό μόνο τις σκιές των αντικειμένων που εμφανίζονται και τίποτ’ άλλο; ΓΛ. Σίγουρα, μόνο τις σκιές.
ΣΩ. Σκέψου λοιπόν, είπα, τι λογής θα μπορούσε να είναι η απολύτρωση και η γιατρειά τους απ’ τα δεσμά και την άγνοιά τους, αν με φυσική ακολουθία συνέβαιναν πράματα σαν και τούτα: κάθε φορά που κάποιος θα λυνόταν απ’ τα δεσμά του και θα ‘νιωθε ξαφνικά την ανάγκη να σηκωθεί όρθιος και να περιστρέφει τον αυχένα του και να βαδίζει και να υψώνει το βλέμμα του προς το φως, και κάνοντας αυτές τις κινήσεις θα ‘νιωθε πόνο και, θαμπωμένος απ’ τον φως, θ’ αδυνατούσε να αντικρίζει εκείνα που προηγουμένως έβλεπε τις σκιές τους• λοιπόν, τι κατά τη γνώμη σου θ’ απαντούσε αυτός, αν κάποιος του έλεγε ότι εκείνα που έβλεπε τότε ήταν ανοησίες, τώρα όμως βλέπει κάτι που βρίσκεται κάπως πιο κοντά στην αλήθεια και το βλέμμα του έχει στραφεί σε πράγματα πιο αληθινά – βλέπει λοιπόν πιο σωστά; Και βέβαια, αν δείχνοντάς του ξεχωριστά, ένα προς ένα, αυτά που περνούν μπροστά του, τον ανάγκαζε να απαντήσει στις ερωτήσεις του, τι να ‘ναι αυτά, τι θ’ αποκρινόταν; δεν πιστεύεις ότι θα τα ‘χε χαμένα και θα θεωρούσε ότι βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια τα όσα έβλεπε τότε απ’ αυτά που του δείχνουν τώρα;
ΓΛ. Θ’ αποκρινόταν, είπε, ότι ναι, εκείνα βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αλήθεια.
ΣΩ. Λοιπόν, κι αν τον υποχρέωνε να στρέψει το βλέμμα του προς το ίδιο το φως, δε θα ‘νιωθε πονόματο και δε θα προσπαθούσε να τα’ αποφύγει, στρέφοντας το βλέμμα του προς εκείνο που χωρίς δυσκολίες αντικρίζει και δε θα νόμιζε ότι τωόντι είναι πιο ξεκάθαρα απ’ αυτά που του δείχνουν; ΓΛ. Ναι, αυτό θα νόμιζε, είπε. ΣΩ. Κι αν, είπα, κάποιος τον έσερνε βίαια απ’ τη σπηλιά μέσ’ απ’ την τραχιά και απότομη ανάβαση, και δεν τον άφηνε πριν τον σύρει έξω, στο φως του ήλιου, άραγε δε θα ‘ταν μαρτύριο γι’ αυτόν και δε θ΄ αγαναχτούσε που τον σέρνουν μ’ αυτό τον τρόπο; και, όταν θα ‘φτανε στο φως, έχοντας τα μάτια πλημμυρισμένα απ’ τη λάμψη του ήλιου, θα μπορούσε να βλέπει τίποτε, έστω κι ένα, απ’ αυτά που τώρα λέγονται αληθινά; ΓΛ. Αποκλείεται έτσι ξαφνικά.
ΣΩ. Αν όμως είχε σκοπό να δει όσα βρίσκονται εκεί ψηλά, θα έπρεπε να εξοικειωθεί• έτσι, θα ‘βλεπε στην αρχή πιο εύκολα τις σκιές, κι ύστερ’ απ’ αυτές τα είδωλα και τωνανθρώπων και των αντικειμένων, όπως αντικατοπτρίζονται μες στο νερό, κι ύστερα τα’ αντικείμενα αυτά καθαυτά• κατόπι θα ύψωνε τη ματιά του και θ’ αντίκριζε ευκολότερα, τη νύχτα, τα όσα βρίσκονται στον ουρανό και το ίδιο το στερέωμα τ’ ουρανού, αντικρίζοντας το φως των άστρων και της σελήνης ευκολότερα απ’ ό,τι τη μέρα τον ήλιο και το φως του ήλιου.
ΓΛ. Οπωσδήποτε. ΣΩ. Και τέλος- τέλος, πιστεύω, τον ήλιο, όχι μες στα νερά ούτε το είδωλό του, όπως αντανακλάται από άλλη θέση, αλλά θα μπορούσε να τον αντικρίσει αυτόν καθαυτόν στη φυσική του θέση, και να παρατηρήσει πως είναι. ΓΛ. Αυτό επιβάλλει η ανάγκη, είπε. ΣΩ. Και κατόπι θα κατέληγε πια στο συμπέρασμα ότι αυτός είναι που κάνει τις εποχές και τα έτη και που εποπτεύει όλα όσα βρίσκονται στο πεδίο της όρασής μας. Και κατά κάποιο τρόπο είναι αίτιος για όλα όσα εκείνοι έβλεπαν στη σπηλιά. ΓΛ. Είναι φανερό ότι σ’ αυτό το συμπέρασμα θα κατέληγε ύστερ’ απ’ τα παραπάνω. ΣΩ. Τί λοιπόν; δεν πιστεύεις ότι αυτός, ανακαλώντας στη μνήμη του την πρώτη κατοικία του και τη γνώση, που είχαν εκεί αυτός και οι συγκρατούμενοί του εκείνο τον καιρό, θα μακάριζε τον εαυτό του για την αλλαγή και θα ‘νιωθε οίκτο για τους άλλους; ΓΛ. Και με το παραπάνω. ΣΩ. Και νομίζεις ότι, για τις τιμητικές διακρίσεις και για τους επαίνους που απένειμαν αναμεταξύ τους οι δεσμώτες και για τις αμοιβές εκείνου που διέκρινε με μοναδική οξυδέρκεια τις σκιές των όσων περνούσαν μπροστά τους και συγκρατούσε καλύτερα την κανονικότητα με την οποία οι σκιές εμφανίζονταν πρώτες ή τελευταίες ή σύγχρονα με τις άλλες, ώστε αξιοποιώντας αυτή την ικανότητά του να βρισκόνταν σε προνομιακότερη θέση να κάνει προβλέψεις, ποια σκιά θα παρουσιαζόταν σε μια ορισμένη στιγμή – τι λες; Θα ένιωθε λαχτάρα γι’ αυτά και θα ζήλευε τους συνδεσμώτες του που έπαιρναν τιμές κι είχαν επιρροή ανάμεσά τους ή θα βρίσκονταν στην κατάσταση που λέει ο Όμηρος ότι βρέθηκε ο Αχιλλέας και θα επιθυμούσε μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής του:Κάλλιο στη γης να ξενοδούλευα ξωμάχος, ρογιασμένος σ’ αφέντη που ‘χασε τον κλήρο του κι είναι το βιός του λίγο και να ξεπέσει σ’ οποιονδήποτε άλλη κατάσταση, παρά να πιστεύει εκείνα και να ζει μια τέτοια ζωή. ΓΛ. Κι εγώ αυτό πιστεύω, είπε• θα προτιμούσε να ξεπέσει σ’ οποιαδήποτε κατάσταση παρά να ζει μ’ εκείνο τον τρόπο. ΣΩ. Και κάνε και την εξής υπόθεση, του είπα. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος κατέβαινε ξανά εκεί κάτω και έπαιρνε την προηγούμενη θέση του, άραγε δε θα τύλιγε τα μάτια του πυκνό σκοτάδι, έτσι που ξαφνικά γύρισε απ’ τον ήλιο; ΓΛ. Σίγουρα, είπε. ΣΩ. Κι αν υποχρεωθεί λοιπόν αυτός ο άνθρωπος να λέει τη γνώμη του για κείνες τις σκιές που διαβαίνουν και να διαγωνιστεί μ’ εκείνους που δεν έπαυσαν ποτέ να είναι δεσμώτες, όσο τον ταλανίζει το πρόβλημα που θα έχει στα μάτια του, πριν αυτά εξοικειωθούν (κι ο χρόνος αυτής της εξοικείωσης δε θα είναι και τόσο λίγος), δε θα προξενούσε λοιπόν τα γέλια και δε θα ΄λεγαν γι’ αυτόν ότι, με το ν’ ανέβει εκεί πάνω να ‘τον που γύρισε με χαλασμένα τα μάτια, κι ότι δεν αξίζει καν τον κόπο να επιχειρήσει κανείς την ανάβαση εκεί ψηλά• και, αν με κάποιο τρόπο μπορούσαν να βάλουν στο χέρι τους και να σκοτώσουν όποιον θα επιχειρούσε να τους λύσει απ’ τα δεσμά τους και να τους οδηγήσει επάνω, στο φως, δε θα ήταν ικανοί να τον σκοτώσουν. ΓΛ. Χωρίς άλλο, είπε. ΣΩ. Λοιπόν αγαπητέ μου Γλάυκων, αυτή την αλληγορική εικόνα πρέπει να τη συσχετίσουμε μ’ αυτά που λέγαμε πρωτύτερα: το οίκημα του δεσμωτηρίου είναι αυτός ο κόσμος, που αντικρίζουμε με την όρασή μας• το φως της φωτιάς που φωτίζει τη σπηλιά είναι η ενέργεια του ήλιου• κι αν παραβάλουμε την ανάβαση εκεί ψηλά και τη θέση των όσων βρίσκονται εκεί με την άνοδο της ψυχής στο νοητό τόπο, θα ‘χεις εύστοχα κατανοήσει ποιες είναι οι προσδοκίες μου …Τώρα δική μας υπόθεση είναι, είπα, των ιδρυτών της πολιτείας, τους χαρισματικούς πολίτες να τους οδηγήσουμε αναγκαστικά στο μάθημα, που προηγουμένως είπαμε ότι είναι το μέγιστο, και ν’ αντικρίσουν το αγαθόν και να επιχειρήσουν εκείνη την ανάβαση, κι όταν τέλος ανεβούν, να μην τους επιτρέπεται αυτό που τους επιτρέπεται τώρα. ΓΛ. Τι ακριβώς; ΣΩ. Το να μένουν συνεχώς εκεί πάνω και να μη θέλουν να κατέβουν και να γυρίσουν σ ‘ εκείνο το σπήλαιο των δεσμωτών και να μοιράζονται μ’ εκείνους τους μόχθους και τις τιμητικές διακρίσεις τους, είτε αυτές είναι κατώτερες είτε σημαντικότερες. ΓΛ. Αν καταλαβαίνω καλά, είπε, θα τους αδικήσουμε και θα τους υποχρεώσουμε να ζουν χειρότερα, την ώρα που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζουν καλύτερα.
ΣΩ. Φίλε μου, ξέχασες και πάλι ότι ο νόμος δε νοιάζεται γι’ αυτό, πώς μια κατηγορία πολιτών θα απολαμβάνει εξαιρετική ευτυχία, αλλά κινεί τους μηχανισμούς ώστε το αγαθό αυτό να τα’ απολαύσει όλη η πόλη, οδηγώντας τους πολίτες με πειθώ και με εξαναγκασμό σε σύμπνοια• υποχρεώνοντάς τους να μεταδίδουν ο ένας στον άλλο την ωφέλεια που ο καθένας τους θα είναι σε θέση να προσφέρει στα κοινά. Κι ο ίδιος νόμος επιδιώκει ν’ αναδείξει τέτοιους άνδρες στην πόλη, όχι για να τους δώσει το ελεύθερο να στραφεί ο καθένας τους όπου θέλει, αλλά για να τους αξιοποιήσει στο έπακρο για να δεθεί η πόλη με δεσμούς φιλίας.
H αφήγηση της Ιλιάδος δεν καλύπτει χρονικά παρά μόνο ένα μικρό διάστημα μέσα στη δεκαετία που κράτησε ο Τρωικός πόλεμος.Τα περιστατικά που διαδραματίστηκαν έξω από την περίοδο αυτή περιγράφονται στα ποιήματα του Επικού Κύκλου που,κατά τον Αριστοτέλη, αποτελούν τα έργα των οποίων οι αφηγήσεις περιστρέφονται γύρω από τα ομηρικά έπη.Τα ποιήματα αυτά είναι τα ακόλουθα:
ΤΑ ΚΥΠΡΙΑ: Στο έπος αυτό γίνεται αφήγηση της απόφασης του Δία να ανακουφίσει τη γη,που παραφορτώθηκε από ανθρώπους.Περιλαμβάνει τα περιστατικά που προηγήθηκαν της Ιλιάδας: Πρόκληση πολέμου από το χρυσό μήλο που έριξε η Έριδα στο γάμο του Πηλέα και της Θέτιδας,την κρίση του Πάρη,την αρπαγή της Ελένης,τη συγκέντρωση στην Αυλίδα,τη θυσία της Ιφιγένειας,την εγκατάλειψη του Φιλοκτήτη στη Λήμνο,την απόβαση των Αχαιών και τις πρώτες μάχες. (11 βιβλία)
ΑΙΘΙΟΠΙΔΑ: Αρχίζει ακριβώς από το τέλος της Ιλιάδας και αφηγείται τους αγώνες του Αχιλλέα προς τη βασίλισσα των Αμαζόνων και το βασιλιά της Αιθιοπίας,το θάνατο του Αχιλλέα,τις νεκρώσιμες τελετές και τους αγώνες των Ελλήνων κατά την ταφή του,τη διαμάχη Αίαντα-Οδυσσέα για την πανοπλία του Αχιλλέα και την αυτοκτονία του Αίαντα(5 βιβλία)
ΙΛΙΟΥ ΠΕΡΣΙΣ: Συνέχεια της Αιθιπίδας με θέμα το Δούρειο Ίππο,το επεισόδιο με τον Λαοκόοντα,την απατηλή ιστορία του Σίνωνα,τις σφαγές που ακολούθησαν την άλωση της Τροίας και τη σωτηρία του Αινεία και τη διαφυγή του στην Ιταλία. (ο θρύλος λέει ότι ίδρυσε τη Ρώμη) (2 βιβλία)
ΜΙΚΡΗ ΙΛΙΑΔΑ: Έριδα Αίαντα-Οδυσσέα,ενθουσιώδης υποδοχή του Δούρειου Ίππου και τελειώνει με την περιγραφή της άλωσης της Τροίας.
ΝΟΣΤΟΙ: Τα παθήματα που υποστήκανε οι ήρωες κατά την επιστροφή στις πατρίδες τους,οι τιμωρίες των ασεβών,η ανώδυνη επιστροφή του Νέστορα και του Ιδομενέα και περιγραφή της δολοφονίας του Αγαμέμνονα και της εκδίκησης που πήρε ο Ορέστης από τον Αίγισθο και την Κλυταιμνήστρα για το θάνατο του πατέρα του.
Υ.Γ. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα περιγράφει τα γεγονότα από τη στιγμή που ο Αχιλλέας λογομάχησε με τον Αγαμέμνονα μέχρι και τον θάνατο του 'Εκτορα από τον Αχιλλέα.
Και όχι!!!ΔΕΝ ήταν στον Δούρειο Ίππο ο Αχιλλέας όπως ο Brad Pit...
Κοιτάζω έξω επάνω στο κόσμο σου, των χρωματισμένων Φώτων, από το σκοτάδι πίσω από τα μάτια σου.
Φτάνω έξω διαμέσω των χεριών σου και αγγίζω τις απαλές απολαύσεις του ζωντανού σου κόσμου.
Είμαι ο Αρχαιότερος, ο Δημιουργός των Θεών.
Είμαι η Αλλαγή και ο Αμετάβλητος.
Και όποτε επικεντρώνεσαι στα μάτια κάποιου άλλου, εκεί! Κοιτάζω πίσω σε εσένα!
Είμαι η Πηγή Όλων Όσων Υπάρχουν!
Αυτός που Με αναγνωρίζει ως το μοναδικό του Εαυτό, γίνεται επίσης η Πηγή και είναι, στην Πραγματικότητα, Μάγος.
Αυτός που επιτρέπει τη ροή της Ύπαρξής Μου να διαπεράσει μέσω των τενόντων του σώματός του, για να Αγγίξει και να τα αλλάξει όλα σύμφωνα με τη Θέλησή του, είναι στα Αλήθεια, Μάγος.
Και η Η Δρακόντεια Μαγεία μου είναι γλυκιά, διότι Επιχορηγώ τις Επιθυμίες σου.
Σε αυτό που αποκαλείς όνειρα, Συλλέγω τις Δυνάμεις μου.
Σε αυτό που αποκαλείς πραγματικότητα, Οργανώνω τα Όνειρα μου.
Χορηγώ σε όλους όσους ψάχνουν την Ύπαρξή Μου και τη Δύναμή Μου, το δικαίωμα να αναζητήσουν τις απολαύσεις τους!
Είμαι ο Αληθινός Θεός, ο Ένας Θεός, ο Μοναδικός Θεός που Υπάρχει.
Είμαι εσύ, και Απεικονίζομαι μέσω εσού.
Ακόμη και σύμβολό μου είναι ο Καθρέφτης!
Και να γνωρίζεις καλά το Όνομά Μου γιατί λατρεύοντας το σε όλες τις Πράξεις σου, θα είσαι και θα παραμείνεις αντάξιος της Δρακόντειας Μαγείας Μου.
(Απόσπασμα από τη Βίβλο των Βαμπίρ μετεφρασμένο στα Ελληνικά)
Σταύρ-ωση, από το σταυρό-ω και ί-στημι, στήνω, τοποθετώ κάτι όρθιο.
